Een van de zwaarste en slopendste Tours uit de moderne geschiedenis zit er bijna op! Het is veelzeggend dat het verschil tussen de nummer 1 en de nummer 10 in het algemeen klassement na gisteren al was opgelopen tot meer dan een half uur, dat hebben we deze eeuw nog niet meegemaakt. Iedereen heeft flink moeten zwoegen over de heuvels en bergen de afgelopen drie weken, en ook vandaag was het nog verre van vlak, al waren er maar weinig gecategoriseerde klimmetjes. Het was zo’n rit waarbij iedereen wist dat het draait om de juiste vlucht vinden, en vaak ontstaat er dan een boeiende strijd om die vlucht in de eerste helft van de etappe. Zo ook vandaag, waarbij Wellens, Jorgenson en Costiou met name erg actief waren in de openingsfase.
In het klassement zou er niet al te veel meer gebeuren normaal gesproken. Hoewel? Onley en Gall lieten zich even verrassen toen het peloton brak in de openingsfase, maar de orde werd vrij snel hersteld. Interessanter was het nog dat Jegat opnieuw het hazenpad koos en daarmee O’Connor nog bedreigde, en uiteindelijk versloeg, in de strijd om plek 10. Voor de rest was het echt een pure strijd om de ritwinst, met voorin twee Nederlandse kanshebbers die wellicht geïnspireerd waren door de twee zeges van Arensman, namelijk Frank van den Broek en Pascal Eenkhoorn. Verder zaten er interessante namen bij voor ons pooltje, zoals Gregoire, Stewart, Groves en de eerder al besproken Wellens. Ook nog noemenswaardig was de aanwezigheid van Romeo, maar tot groot verdriet van Andreas en Fokke Jan viel die letterlijk weg uit de kopgroep. Zonde, vandaag was een uitgelezen kans voor hem geweest.
De etappe werd uiteindelijk gewonnen door Groves, met name doordat Van den Broek en Stewart te veel met elkaar bezig waren en daarmee nogal een tactische fout begingen. Na de beslissende aanval van Groves konden ze hem niet meer terughalen, en kon ook een groepje daarachter met onder meer Eenkhoorn en Gregoire terugkeren. Ondanks dat Groves de unieke renner van Martijn is, sleept hij niet de dagwinst in de Tour de Friends in de wacht; hij heeft verder namelijk niemand anders in de kopgroep, terwijl Maarten en Stefan er maar liefst drie hebben. Stewart en Jorgenson hebben ze allebei, en Gregoire eindigt uiteindelijk hoger dan Wellens, zodat Maarten de dagwinst pakt.
Door zijn dagwinst maakt Maarten de strijd om het podium nóg spannender, want hij is nu voorbij Jolan en staat nog slechts 6 punten achter William – na verrekening van de klassementen zelfs nog slechts 2 punten. Na vandaag is bovendien zeker dat William geen punten gaat opstrijken voor de rode lantaarn met Ballerini, want die zat ook vooraan in de vlucht vandaag, een beetje een vergiftigd geschenk voor hem. Voorlopig houdt hij echter de derde plek nog wel vast, met nog één etappe te gaan. Verder onderin loop ik door Stewart weer 20 punten uit op Emma, al blijft het spannend om plek 8; de strijd om plek 10 is ook nog niet beslist, maar door Groves slaat Martijn een mooie slag ten opzichte van Jesse, die een plekje verliest door zijn nulscore vandaag. Met de recentste verschuivingen in het klassement erbij gerekend hoeft Steven nu slechts nog 15 punten te pakken om het puntenrecord te evenaren.
De welbekende finale op de Champs-Elysees is terug van weggeweest, maar zoals eerder besproken zit die wel iets anders in elkaar dan vroeger, omdat we een paar extra rondjes fietsen over de Montmartre. Hierdoor krijgt de slotrit in Parijs meer het karakter van een punchersrit dan een pure sprint, een tendens die we al vaker hebben gezien dit jaar. De pure sprinters lijken een beetje uit de gratie te zijn. Gaat dit, zoals de Tourorganisatie hoopt, een wat aansprekender finale opleveren dan de traditionele massasprint? Gaat er eens een vluchter in de voetsporen treden van mannen als Cavendish, Kittel en Greipel, of is het voor de rappe mannen met wat meer inhoud, voor zover die nog in koers zijn? Dat zien we morgen in de allerlaatste etappe van deze Tour!