De Ventoux is een van de meest beroemde en beruchte beklimmingen in de Tour. De verhalen die erover verteld worden variëren van de tragische dood van Simpson, tot de slapstick van een rennende Froome, tot de heroïsche zegetochten van de winnaars door de jaren heen. Iedereen wil zo’n etappe natuurlijk winnen, en dus zagen we een waanzinnige strijd om de ritzege, meer dan in welke etappe dan ook. De bookmakers draaiden vandaag overuren om de veranderende koerssituatie bij te houden, en tot op het allerlaatst was het spannend wie er zou gaan winnen. Vanaf het begin was wel duidelijk dat het níet Mathieu van der Poel zou worden (al was vandaag sowieso niet zijn terrein), want hij is ziek naar huis gegaan. Voor veel mensen een uitvaller, voor mij alweer de achtste, 12 man over, nu in mijn eentje de minste. Au.
De eerste favoriet die langzaam boven kwam drijven was Arensman. We hoopten natuurlijk allemaal dat hij weer dezelfde vorm zou hebben als bij zijn prachtige overwinning van afgelopen zaterdag, maar naar eigen zeggen (na afloop van de rit) had hij totaal geen benen en zat hij vooral mee in de vlucht omdat niemand anders van zijn ploeg ging. Hij leek in het groepje van 7, dat zich had afgescheiden van een grotere kopgroep, de beste klimmer te zijn, maar moest al even passen toen Alaphilippe (die ook in dat groepje zat) versnelde, en kraakte uiteindelijk definitief toen Mas wegreed. Langzaam moest hij op de flanken van de Ventoux Mas steeds verder de ruimte geven.
Ging Mas dan de etappe winnen? De grotere kopgroep daarachter dacht daar anders over. Daarin zat in ieder geval Healy, die opnieuw zeer actief en attractief koerste, wat hem voor de derde maal een rood rugnummertje opleverde – zodat hij er nu in zijn eentje de meeste heeft, meer dan Martinez. Gunstig voor Martijn en Fokke Jan dus. Ook in die groep onder meer Valentin Paret-Peintre, die samen met Healy de beste klimmersbenen leek te hebben vandaag. Heel langzaam maar zeker reden ze het gat dicht, eerst op Alaphilippe en Arensman, later ook op Mas. Met nog 4 kilometer te gaan sloten ze bij elkaar aan, en toen bleek dat ze ook Buitrago stiekem in hun kielzog hadden meegenomen.
Visma had inmiddels ook snode plannen, want die kwamen aanzetten met een klassieke bruggenhoofdentactiek om Pogacar uit te roken. Zijn team oogde vandaag kwetsbaar, met een mindere Wellens en Narvaez, terwijl Visma nog een paar mannetjes in de kopgroep had zitten die langzaam aan het terugwapperen waren. Vingegaard plaatste aanval na aanval, eerst geholpen door Kuss vanuit het restje peloton, daarna door Benoot en Campenaerts vanuit de vlucht, maar Pogacar gaf geen krimp en zat steeds weer in zijn wiel. In tegenstelling tot vorige keer op de Ventoux wist Vingegaard zijn grote rivaal niet te lossen. Wel kwamen ze nog gevaarlijk dicht bij Healy, ‘VPP’ en Buitrago, die door al het hollen en stilstaan niet de meest imposante klimtijd neerzetten (Mas keerde ook nog meermaals terug).
Pas in de laatste 500 meter viel de beslissing, want Ilan van Wilder, ploegmaat van ‘VPP’, bleek óók nog ergens rond te fietsen vanuit die omvangrijke kopgroep en zette zich snel op kop toen Healy weer eens aan een sur-place bezig was. Daardoor kwamen Vingegaard en Pogacar er net niet bij en konden ze niet meestrijden om de ritwinst. Helemaal op de top ging Healy aan, maar vanwege de tegenwind bleek dat net te vroeg te zijn, en Valentin Paret-Peintre ging er in extremis nog voorbij. Een prachtige en onverwachtse ritzege voor de jonge Fransman in eigen land, knap gedaan! Ook Buitrago en Van Wilder kwamen nog binnen voor de twee grootste klimmers van dit decennium de flanken van de Ventoux in zijn geheel hadden bedwongen.
Wat betekent dit voor ons pooltje? Nou, van de vier mannen die vóór de klassementsrenners finishten zijn er twee van belang voor de Tour de Friends, en dat zijn Healy en Buitrago. Jolan heeft ze als enige allebei, en grijpt daarmee de macht. Jesse komt nog aardig in de buurt, omdat hij naast Buitrago ook nog scoort met Mas en Arensman; als de tweede groep een grotere achterstand had gehad, zou Jesse wellicht de dagwinst hebben gepakt, maar nu gaat-ie voor de derde maal naar Jolan. Knap gedaan!
In bovenstaand klassement is ook de meest actuele virtuele stand weer verwerkt, met o.a. nu Healy als enige eigenaar van de superstrijdlust (vooralsnog voor 25 punten, dat kunnen er nog 50 worden) en Pogacar in de bolletjestrui (want Martinez was al vroeg gelost en speelde vandaag geen rol van betekenis). Met de huidige ontwikkelingen doet Jolan een uitstekende zaak, dankzij zijn tweede dagwinst op rij, voor de bronzen plak. Aurel heeft nog wel een royale marge op hem voor het zilver. Verderop verlies ik mijn zevende plek aan Fokke Jan – het is lastig scoren als bijna je halve team naar huis is, ach ja. Jesse staat nu weer 11e voor Martijn, ook hij heeft een erg moeizame dag.
Morgen hebben we even de ergste bergen weer gehad, dus Vingegaard zal even geduld moeten hebben als hij Pogacar nog een keer aan wil vallen. Het is een stuk vlakker, met een kans op eindelijk weer eens een sprint, maar ook zeker kansen voor avonturiers. Wie gaan er maximaal profiteren van deze overgangsrit? We zien het morgen!