Uncategorized

De handschoenen zijn uit. Vandaag kan niemand zich meer verstoppen, in de allereerste kennismaking met het echte hooggebergte van deze Tour. Op de mythische Hautacam, waar ooit Bjarne Riis de basis legde voor zijn (op 60% hematocriet gebaseerde) Tourzege, was het vandaag de beurt aan de klassementsrenners van 2025. We hadden weliswaar een enorme vluchtersgroep, bijna een half peloton, met daarin ook een aantal aansprekende namen als Carlos Rodriguez en Skjelmose, maar ze werden constant kort gehouden en wisten ergens wel dat ze niet voor de zege zouden gaan strijden. Met nog bijna 10 kilometer klimwerk voor de boeg werd de verrassend sterke Armirail als laatste ingerekend, net toen de beslissende aanval kwam onder de favorieten.

Ik wou dat ik kon zeggen dat er daarna een prachtige spannende strijd volgde om de winst in de etappe en in de Tour zelf, maar daar was eigenlijk weinig sprake van. Pogacar stak met kop en schouders boven de rest uit, hij liet werkelijk geen spaan heel van de concurrentie en reed er minuten van weg. Jammer dat we dus waarschijnlijk geen spannende strijd gaan krijgen om de gele trui dit jaar, tenzij er heel gekke dingen gebeuren in de komende 9 etappes. Daarachter gebeurde er wél van alles: Vingegaard was nipt de beste van de rest en stevent voorlopig af op de tweede plek, maar voor het brons wordt het nog heel interessant. Evenepoel is de naam die je daarvoor op voorhand wellicht het meeste zou verwachten, maar hij was vandaag kwetsbaar en moest meerdere malen lossen. Hij houdt met zijn tijdrijderskwaliteiten nog de schade redelijk beperkt, maar voelt de adem van met name Lipowitz in zijn nek.

De strijd om de derde podiumplek is daarmee nog helemaal open, en dat lijkt aardig gelijk te staan aan de strijd om de witte trui. Stefan, Emma en ikzelf hopen uiteraard dat Lipowitz deze lijn weet door te trekken, en daarmee de derde plek én de witte trui op Evenepoel weet te veroveren, want wij hadden Lipowitz als keuze voor het wit. De rest zal juichen voor de Belg, vooral Jesse, die Lipowitz helemaal niet in zijn team heeft. Jesse heeft, samen met Emma, Maarten en ikzelf, overigens nog een ander probleem, want Pogacar lijkt voorlopig zó sterk dat hij ook moeiteloos en passant de bolletjestrui meeneemt. Dat heeft hij al eens eerder gedaan, en de overige 9 deelnemers lijken daar voorlopig correct op geanticipeerd te hebben. Een andere ’trui’-voorspelling heeft de meerderheid van de deelnemers echter alvast fout, want Cees Bol is wegens ziekte uit de Tour gestapt en kan dus niet meer de rode lantaarn winnen. Emma staat er hier nu het beste voor met een derde plaats (van onderen) voor Roel van Sintmaartensdijk.

Dan de daguitslag. Het zal niemand verbazen dat Steven deze weer wint en dat Aurel weer tweede wordt; net als vorig jaar ontpoppen zij zich tot respectievelijk de Pogacar en de Vingegaard van de Tour de Friends. Opnieuw blijft de hoogste dagscore aller tijden van Martijn S. wel staan, want Steven komt vandaag tot ‘slechts’ 162 punten. Hij had de hele top-9 vandaag, dus daaraan ligt het niet, maar moet voor dat record hopen dat Johannessen, Onley of Vauquelin een keer een etappe wint vóór de andere klassementsmannen, omdat je vanuit categorie 3 natuurlijk meer punten krijgt. Met de huidige suprematie van Pogacar wordt dat lastig, dus die 173 is nog niet zomaar verbeterd.

Een opvallend goede score wordt vandaag ook gehaald door Emma. Zij profiteert vanaf vandaag in de bergritten maximaal van het wegvallen van Almeida, en slaat daarmee een flinke slag; ze springt voorbij Diana en Jesse naar plek 9. Laatstgenoemde twee scoren bovendien weinig punten door het missen van Johannessen en ofwel Gall, ofwel Lipowitz. Afgezien hiervan vinden er geen verschuivingen plaats in ons klassement.

Morgen hebben de renners weer een zware rit voor de boeg – maar gelukkig niet zo’n lange. We hebben namelijk een klimtijdrit op het programma staan! Die discipline komt niet iedere dag voor, al moet ik zeggen: met hoe de renners vandaag één voor één binnendruppelden leek het wel alsof we de klimtijdrit al een dag eerder hadden afgewerkt. Hoe dan ook, de verwachting is dat Pogacar ook hier wel weer de sterkste zal zijn, maar dat ze daarachter elkaar het vuur aan de schenen zullen leggen. Laten we hopen op een mooie strijd verderop in het klassement. Graag tot morgen!

Welkom terug! Na een rustdag vrij laat in de Tour, met al bijna een halve grote ronde in de benen, gingen de renners vandaag weer van start voor etappe 11. Het was te merken dat ze even de benen omhoog hebben gehad gisteren, want ze gingen weer als beesten tekeer in de etappe van vandaag. Zoals wel vaker in heuvelachtige ritten was er een zeer heftige strijd om in de vlucht te geraken, waarbij er daarnaast ook in het peloton meer dan voldoende gebeurde. Zo wapperden er al vroeg een aantal sprinters af, zoals Merlier en Milan, zodat duidelijk werd dat die in ieder geval niet gingen winnen vandaag. Interessanter was dat er ook wat klassementsmannen in de knoei leken te komen. Mannen als Lipowitz, Roglic, Jorgenson, Johannessen, Gall en Carlos Rodriguez zaten allemaal op enig punt aan de verkeerde kant van de streep, maar uiteindelijk keerde de rust een klein beetje terug in het peloton.

Daarmee was de vlucht dan toch vertrokken – die je gezien het moment in de koers niet meer echt een ‘vroege’ vlucht mocht noemen. Het ging praktisch gezien om twee groepen; een groepje van vijf met daarbij weinig spannende namen voor de Tour de Friends, en een groepje daarachter van opnieuw vijf mannen, met daarbij wél spannende namen als Van der Poel, Van Aert en Laurance (voor Jolan). Ook Simmons zat er weer bij, maar irritant genoeg voor mij was hij weer niet sterk of aanvallend genoeg om een rood nummertje in de wacht te slepen. We gingen ons opmaken voor een geinig potje 5 tegen 5 – ooit een quiz gebaseerd op het Amerikaanse Family Feud, nu een etappe in de Tour.

Op het laatste klimmetje bleken vooraan Schmid en Abrahamsen de sterkste uit de eerste vluchtersgroep, en door flink aan te zetten hadden ze de tweede groep op een bijna onoverbrugbare achterstand gezet. Ik zeg met nadruk ‘bijna’, want één man dacht daar anders over, een herboren Mathieu van der Poel. Hij is natuurlijk niet de sterkste tacticus en koerst vooral met zijn hart, anders had hij wellicht iets eerder zijn overschot ingezet en had hij iets meer winstkans gehad. Zoals het nu was strandde hij helaas op plek 3, een seconde of vijf achter de twee koplopers. Jammer, maar de zege is alsnog een interessante, want Uno-X wint met Abrahamsen voor de eerste keer ooit een etappezege in de Tour! Het is het Noors-Deense vrijbuitersgilde gegund.

In het peloton waren ook nog wat speldenprikjes van Vauquelin en later van Vingegaard, en een onfortuinlijk valpartijtje van Pogacar, zo op het oog zonder al te veel erg. De meeste grote namen voor het klassement kwamen echter in de finale weer bij elkaar. De enige verschuiving in het klassement is dat Skjelmose er nog wat verder tussenuit viel, hij had opnieuw een slechte dag en kan een goed klassement waarschijnlijk uit zijn hoofd zetten nu. Niettemin kon er nog een heel behoorlijke groep sprinten om de elfde plek, en van die groep waren Groves en Dainese het sterkst. Voor het eerst vandaag in de punten hebben we Barré (unieke renner van Andreas) en Champoussin (unieke renner van Emma), al blijft het in beide gevallen bij wat sprokkelwerk. Wat voor consequenties heeft dat voor de daguitslag?

De overwinning van vandaag gaat met overmacht naar Jolan, hij heeft natuurlijk Laurance als unieke renner én daarnaast zowel Van Aert als Van der Poel, ook een combinatie waar lang niet iedereen dit jaar voor gegaan was. William komt nog het dichtst in de buurt dankzij wat sprokkelwerk van Gregoire, maar strandt op 16 punten achterstand. De scores zijn door de wat ongebruikelijke combinatie van een vluchtersgroep en een sprintje met een uitgedund peloton laag vandaag, en we hebben ook voor het eerst deze Tour twee deelnemers met een nulscore. Fokke Jan en Stefan scoren helaas vandaag geen punten.

Mede door de lage scores hebben we vandaag geen verschuivingen in het klassement, al kruipt Jolan door zijn dagwinst wel een stukje dichter naar het podium toe. Zou hij dit jaar een rol kunnen gaan spelen in de strijd om de podiumplekken? William is de afgelopen etappes ook wat weggeslopen van Andreas en mij en heeft de 5e plaats aardig stevig vast inmiddels. Verder zullen we moeten afwachten wat de dag van morgen brengt, want dan gaan we voor het eerst écht het hooggebergte in. Dat betekent meestal een strijd tussen de grote mannen om de etappewinst, en daardoor ook hogere en meer uit elkaar liggende scores in de Tour de Friends. Heel graag tot dan!

Voor de fans van het Nederlandse wielrennen, met name van de klassementsrenners, zijn er wat meer magere tijden aangebroken ten opzichte van het tijdperk-Dumoulin, waarin natuurlijk ook o.a. Kruijswijk en Kelderman dicht bij eindzeges in grote rondes kwamen. De huidige lichting van eigen bodem is eerder sprinter, wat gegeven onze geografie wellicht ook logischer is. De uitzondering op die regel is Arensman, die al een paar keer een degelijk klassement heeft gereden. Deze Tour speelde hij echter nog verstoppertje, want na een zware en wat tegenvallende Giro is hij hier actief als vrijbuiter. En bijna was het vandaag in deze zware overgangsrit raak. Maar helaas, zijn vlucht kwam vandaag niet tot een succesvol einde, want uit de kopgroep van 29 was hij de op één na sterkste. Simon Yates, die de Giro dit jaar won, sloeg vandaag namelijk toe met een ijzersterke etappezege.

Het was echter een dag met een heleboel gezichten. In die kopgroep van 29 konden nog veel meer verhalen verteld worden dan alleen die van Simon Yates en Arensman. De opvallendste was wellicht die van Healy. Hij was ongetwijfeld de dag begonnen met in het achterhoofd een degelijke kans op een tweede ritzege, maar naarmate de vlucht meer en meer ruimte kreeg van het peloton vergooide hij het geweer opzichtig van schouder. De ritwinst kon hem spontaan een rotzorg zijn, hij deed al het kopwerk op de laatste twee beklimmingen, want hij rook een nog veel grotere prijs: de gele trui. En inderdaad, hij moest op het laatst lossen bij Yates en Arensman, maar wist wél die felbegeerde gele trui in de wacht te slepen. Als bonus pakte hij ook voor de tweede keer deze Tour de rode rugnummers, waardoor de kans langzamerhand steeds groter wordt dat Martijn en Fokke Jan hier 50 punten voor in de wacht gaan slepen aan het eind van deze Tour. Na de goede voorspelling van de rode lantaarn van vorig jaar heeft Fokke Jan de smaak wellicht te pakken met de obscuurdere nevenklassementen!

Maar wie scoorden er goed in de daguitslag? Simon Yates, Arensman en Healy zijn allemaal minimaal één keer gekozen door een deelnemer aan de Tour de Friends, maar ze zijn niet de enige vluchters die vooruit bleven. De nummer 4 van de daguitslag was namelijk Ben O’Connor, waardoor Emma en Jesse allebei twee mannen met een korte notering hadden. Emma heeft echter veel sterkere klassementsrenners dan Jesse, zodat zij dit jaar haar eerste dagzege weet te behalen. Op het moment van schrijven is ze druk aan telefoon, dus ik kan haar het goede nieuws straks pas vertellen!

Emma scoort dus sterk vandaag en neemt daardoor ook de 11e plaats weer over van Martijn, die een plaatsje zakt naar 12. Voor mij was het een moeizame dag, met de laagste score van allemaal, en samen met Aurel was ik vandaag de enige deelnemer met niemand in de vlucht. Aurel had zelfs een nóg slechtere dag als je het feit meetelt dat hij afscheid moest nemen van zijn sprinttroeven Waerenskjold en Van den Berg, die vandaag niet meer aan de finish kwamen (‘MvdB’ stapte zelfs niet eens meer op). Aurel heeft nu met 15 man ook het kleinste resterende team. Hij staat nog wel steeds 2e, maar ziet Maarten met rasse schreden naderen; zelf verlies ik de 6e plek aan Andreas en sta nu 7e, al komt ook Fokke Jan nu gevaarlijk dichtbij.

En daarmee zijn we nu eindelijk aanbeland bij de eerste rustdag! Morgen is er dus geen update, maar woensdag zijn we natuurlijk weer terug in actie. Heel graag tot dan!

Ze zeggen dat gezelligheid geen tijd kent. Vandaag heb ik bijzonder weinig van de Tour meegekregen vanwege wat minder wielerminnend bezoek aan huis, en op zich hadden we daarvoor een prima dag uitgekozen. Zoals gezegd hadden we opnieuw een vlakke rit voor de boeg, en dat zijn meestal niet de spannendste. Gisteren wilde er lange tijd zelfs helemaal niemand in de vlucht, maar vandaag bleek de situatie wel iets anders te liggen, want niemand minder dan Mathieu van der Poel wilde wel op oorlogspad, samen met een ploeggenoot. Zou hij dan een verrassende wending kunnen geven aan deze etappe?

Onderweg gebeurde er toch ook nog wel het een en ander. Allereerst ging Almeida dan toch naar huis na zijn eerdere valpartij – een extra uitvaller voor iedereen behalve Emma. Er waren ook nog nieuwe valpartijen waar Waerenskjold (unieke renner van Aurel) en Watson (unieke renner van Maarten) bij gingen liggen. Zij kwamen allebei wel aan de finish, maar sprintten vandaag niet mee. Ook in de etappes waar Steven niet per se volle bak kan scoren doet hij dus goede zaken op weg naar een nieuwe eindwinst, als zijn grootste concurrenten allebei een belangrijke man tegen het asfalt zien gaan.

Naast valpartijen hadden we ook waaiers. Wout van Aert zat lange tijd aan de verkeerde kant van de streep, wist met een ultieme krachtsinspanning nog wel het gat naar het voorste peloton te dichten, maar had ook niet meer de kracht in de benen om vandaag een rol te spelen in de eindsprint. Van de klassementsrenners leek Onley lange tijd een probleem te hebben, maar hij wist uiteindelijk ook het gat te dichten. O’Connor verloor wel veel tijd, maar zijn klassement stond er toch al niet heel fantastisch voor, dus het is de vraag hoeveel dat uitmaakt. Daarna had het peloton nog wel de grootste moeite om Van der Poel op tijd in te rekenen, maar ook dat lukte uiteindelijk wonderwel. Met de meeste belangrijke mannen vooraan bij elkaar gingen we dan toch toe naar de verwachte massasprint.

De beste pure sprinter van het peloton op dit moment is Merlier, en hij bewees toch maar eens weer zijn status als HC-renner in dit pooltje. Hij won vandaag de etappe, voor groenetruidrager Milan en de herboren De Lie. De 5^e plek van Penhoët was interessant voor Steven en Emma, al hebben zij allebei niet voldoende overige sprinters om de dagzege vandaag op te rapen. Nee, die is voor de tweede dag op rij voor Martijn, die nu echt op stoom begint te komen dankzij korte uitslagen van Girmay, Meeus, Groves en Renard. Een zeer nette 96 punten voor hem, genoeg om over Emma heen te springen naar plek 11 en Diana tot op 5 punten te naderen.

Er zijn voor de rest weinig verschuivingen in het klassement, behalve dat Jesse de negende plaats weer overneemt van Diana; zij heeft twee moeizame sprintritten achter de rug omdat ze zowel Milan als Girmay niet heeft. Aurel slaagt er net niet in om de gele trui te heroveren op Steven, en met de etappes die nog komen gaan zal zijn wat meer sprint-georiënteerde team het lastig krijgen om dat alsnog te doen. Andreas nadert ook mij tot op een paar puntjes in de strijd om plek 6.

Je zou verwachten dat er morgen een rustdag zou komen, maar de chauvinistische Fransen vinden dat er op de nationale feestdag gewoon gefietst moet worden. Die arme (en vaak nogal gebutste) wielrenners moeten dus voor de tiende dag op rij keihard aan het werk, voor er eindelijk een dagje gerust kan worden. Toch levert dat ook wel weer een interessante strijd op, want wie zal er onder die omstandigheden de vroege vlucht onveilig maken en op jacht gaan naar een ritzege in een typische overgangsrit? Het is behoorlijk heuvelachtig morgen, maar meer verspreid door de etappe heen in plaats van geconcentreerd in de finale, zoals we tot op heden vaak zagen. Dat belooft dus wat voor morgen. Tot dan!

Vercher en Burgaudeau, de twee ploeggenoten bij TotalEnergies, zullen vandaag rijkelijk zijn beloond. Niet alleen met het salaris dat ze toch al verdienden of met het prijzengeld dat komt kijken bij de juryprijs voor de strijdlust, maar er moet ze haast wel ergens een extra premie zijn beloofd. Anders is het lastig te volgen dat ze met zijn tweeën in de vlucht gaan zitten, niet vanuit de start maar ineens willekeurig halverwege de etappe, terwijl ze weten dat ze kansloos zijn voor de etappezege. Want iedereen wist het: vandaag gaan we eindelijk écht sprinten. Warm weer met wat tegenwind, dus geen weersomstandigheden die zich lenen voor waaiers of ander spektakel, en daarmee staan alle seinen op groen voor de massasprint.

Voor we naar de sprint toe gaan nog even de uitvaller van de dag. Dat is niet Almeida of Buitrago, zij leken gisteren het hardst onderuit te gaan maar gaan enigszins gehavend vandaag gewoon weer verder en hopen in dit niet heel uitdagende fietsweekend wat te herstellen. Nee, Dunbar, die er ook bij ging liggen omdat hij stom genoeg te hard remde om de val van Almeida en Buitrago te ontwijken, stapte vandaag niet meer op. Een pijnlijke aderlating voor Diana, Stefan en mij. Voor Diana is het de eerste uitvaller, zodat niemand nu meer een team van 20 heeft; voor mij is het zelfs al de derde, en daarmee ben ik ook mijn beide C4-troeven kwijt en heb ik de meeste uitvallers van iedereen. Zucht.

Met nog 12 kilometer te gaan had Merlier wat ongemak te verduren. Geen valpartij, maar wel materiaalpech, en zo dicht bij de finish is het dan heel lastig om terug te keren. Ook Penhoët had een leeglopende band, samen met nog wat minder belangrijke namen voor de Tour de Friends zoals Woods en Neilands. Merlier en Penhoët sprintten uiteindelijk inderdaad niet mee, net als Meeus, die nog teveel last had van zijn eerdere valpartij, en Van der Poel, die de groene trui uit zijn hoofd heeft gezet en nu zich weer een rol als knecht heeft aangemeten. Wie deden er dan wél mee?

In ieder geval deed Milan mee. Hij was een van de favorieten voor vandaag, nog meer nadat Merlier afhaakte, en was in de finale duidelijk de sterkste. Hij moest daarvoor wel een verrassend sterke Van Aert van zich af zien te houden, die nu dan toch zijn goede benen gevonden lijkt te hebben en als tweede eindigt. Na de lead-out van Van der Poel eindigt Groves uiteindelijk als derde. Als we dan kijken naar ons pooltje, dan is er één deelnemer die ze alle drie heeft. Dat kan alleen maar Martijn zijn, want Groves is zijn unieke renner. Hij had tot op heden een heel moeizame Tour de Friends en stond laatste, maar dankzij Groves heeft hij in ieder geval een dagzege binnen.

Daarmee is ook de enige verschuiving in het klassement besproken, want Martijn geeft de rode lantaarn weer terug aan Stefan, die niemand in de top-3 heeft en vandaag alleen wat puntjes sprokkelt met Van Poppel. Voor de rest verandert er niets. In de strijd om de eindwinst zal Aurel op meer gehoopt hebben, hij maakt slechts 7 punten goed op het punchers- en klimmersteam van Steven, want naast Merlier en Meeus blijft ook Waerenskjold vandaag puntloos. Tronchon en Watson eindigen binnen een plekje van elkaar in de tweede helft van de top-20, zodat Maarten ongeveer even veel scoort als Steven.

Maar voor de mensen voor wie de sprint niet gebracht heeft wat ze gehoopt hadden is er morgen een nieuwe kans. We gaan naar Cavendish City, oftewel Chateauroux, de vlakste rit van deze Tour. Kunnen Merlier, Meeus en andere tegenvallende sprinters zoals Groenewegen en Girmay zich daar revancheren? Of gaat Milan opnieuw een voorschot nemen op de groene trui? We zien het graag tegemoet!

Er was een tijd dat de eerste week van de Tour gevuld werd met 6 vlakke massasprints en een proloog en/of ploegentijdrit. Die tijden liggen nu ver achter ons, want ze hadden weer een pittig parcours neergelegd in Bretagne, om precies te zijn met finish op de befaamde Muur van Bretagne. De iconische beelden van de bijna verticaal omhoog lopende weg staan ons allemaal op het netvlies gegrift, en in 2011 was het nog een behoorlijk ambitieuze en baanbrekende finale, toen latere Tourwinnaar Cadel Evans met de zege aan de haal zou gaan. Inmiddels zit de Tour bol van dit soort finales, al is deze nog wel ietsje pittiger dan wat we tot nu toe hebben gezien.

De vroege vlucht was in ieder geval alvast een stuk minder kansrijk dan gisteren. Dat bleek onder meer al door de samenstelling, waar in principe ook niemand in de Tour de Friends heel blij van hoefde te worden. De meest interessante naam voorin was nog die van oud-Tourwinnaar Geraint Thomas, die in de herfst van zijn carrière zit en door niemand van ons nog erg aansprekend werd geacht voor een mooi resultaat. Inderdaad werd het groepje van vijf, Costiou als laatste, ruim voor de Muur voor de tweede keer van start zou gaan (er waren twee passages vandaag) ingelopen door de groep met favorieten.

Helaas werd er in volle finale ook weer volop gevallen. Er leek weinig aan de hand, het elitegroepje was niet extreem groot meer en stoof in volle vaart af op de slotklim. Ineens leek er iets glads op het wegdek te liggen, want een heleboel renners slipten weg met hun wielen en gingen hard op hun plaat. De voornaamste slachtoffers van vandaag zijn Almeida en Buitrago, die allebei moeite hadden om weer op te staan en te finishen, en in ieder geval een klassement rijden uit hun hoofd kunnen zetten. Het is de vraag hoe sterk ze nog zullen zijn na deze valpartij, en dat is vooral voor Jolan en Jesse een flinke aderlating, want die hebben ze als enige twee deelnemers allebei. Emma heeft in zekere zin geluk, want zij heeft Almeida als enige niet, al moet er gezegd worden dat ook haar troef Champoussin erbij ging liggen vandaag, maar die viel wel wat minder hard. Overigens was Haig er nog slechter aan toe, die moest worden afgevoerd, maar dat heeft, hoe vervelend voor hem ook, geen impact op ons pooltje.

Wie reden er wel goed vooraan op de slotklim? Niet de vorige winnaar op de Muur van Bretagne, want Mathieu van der Poel lijkt zijn beste dagen achter zich te hebben liggen deze Tour, en finishte slechts als 22e. Geen puntjes voor hem dus vandaag. Pogacar en Vingegaard waren natuurlijk weer de beste – het wordt meer dan een beetje eentonig, maar vooruit – en daarachter zagen we toch ook voor een groot deel weer dezelfde namen. Onley heeft zich wel ontpopt tot dé grote revelatie voorlopig, hij eindigt opnieuw heel kort, nu als 3e. Jorgenson, Vauquelin en Johannessen leveren ook weer een sloot punten op vandaag. De 4e plaats van Gall is wel opvallend, die begon nog magertjes aan de Tour maar drukt zijn neus steeds meer aan het venster. Daarnaast is Axel Laurance nog een interessante naam, de puncher van Ineos, die Jolan als unieke renner heeft. Wat is dan het resultaat?

Allemachtig, die Steven lijkt wel een kristallen bol te hebben gehad vorige week, niet te geloven. Hij verbetert opnieuw zijn puntenrecord onder het categorieënsysteem, en benadert het dagrecord aller tijden tot op één puntje. 172 punten! Daarmee neemt hij ook de gele trui van Aurel over, hoewel die ook opnieuw uitmuntend scoort met 145. Er worden in de breedte tot nu toe zeer sterke scores gehaald, iedereen wordt steeds beter in dit spelletje, geinig om te zien.

In het klassement naast de overname van de macht door Steven nog twee kleine verschuivingen. William scoort dankzij Onley, Gregoire en Gall meer punten dan ik vandaag met Jorgenson, Vauquelin en Johannessen, en daardoor neemt hij de 5e plaats weer van mij over, met 1 puntje verschil. Emma heeft ook een goede dag; zij mist Onley, maar heeft wel Gall, Evenepoel en Johannessen, en gaat daardoor over Stefan heen naar plek 11.

Morgen kunnen de sprinters eventjes opgelucht ademhalen, want al die muren liggen achter ons. In het weekend hebben we twee vlakke ritten, lekker gewerkt ASO. De finale loopt morgen alsnog wel héél iets op, maar niets waar de echte klimmers heel enthousiast van worden. Krijgen we dan eindelijk een onvervalste massasprint? Vroeger waren ze er echt te vaak, maar ik geef toe dat ik ze toch een beetje begin te missen, en daar denken mannen als Merlier, Milan en Girmay vast ook zo over. Laten we het aanschouwen. Tot morgen!

Pogacar mocht vandaag zijn vertrouwde gele trui weer aantrekken, de veelvraat, de Merckx van de 21^e eeuw. Hij liet echter uit zijn mond optekenen dat hij die niet per se hoefde te verdedigen vandaag, en dat het wat hem betreft voor de vroege vlucht zou zijn. Nu is hij natuurlijk niet de enige in het peloton die daar iets over te zeggen heeft, en het was lange tijd onzeker of het zou kunnen om een kansrijke vroege vlucht te formeren. Nog tot over de helft van de etappe lukte het niemand om meer dan een minuut voor het peloton uit te rijden. Wél was het al heel snel duidelijk dat het geen sprint zou worden vandaag, want mannen als Merlier, Milan, Girmay en Groenewegen waren al vroeg gelost. Al was de finale sowieso te zwaar voor ze geweest natuurlijk.

Er reed uiteindelijk wel een groepje weg, met als belangrijkste namen voor ons pooltje Van der Poel, Healy en Dunbar. Een tijdje later sloot ook Simon Yates daar nog bij aan, en zelf was ik ook nog wel lichtjes enthousiast over de aanwezigheid van Quinn Simmons. Die heeft niemand in zijn of haar team, maar hij was wel mijn keuze voor het rode rugnummer. Helaas voor mij kreeg hij vandaag geen prijs van de strijdlust, zodat hij uiteindelijk geen impact heeft gehad op de Tour de Friends vandaag.

Het groepje kreeg heel langzaam maar zeker meer ruimte, en pas toen de finale naderde kon voorzichtig de conclusie getrokken worden dat het inderdaad voor dit groepje zou zijn. Dan kijken we wie er de meeste mannen voorin heeft, en dat is Diana, zij heeft als enige Van der Poel, Simon Yates én Dunbar. Het probleem voor haar is echter dat zij Healy dan weer net niet heeft, en laat dat nu net de sterkste man voorin zijn geweest vandaag.

Healy vertrok namelijk met 42 kilometer voor de boeg voor een lange solo. Zoals wel vaker het geval is, is een solo vanuit een vroege vlucht kansrijk, omdat de mannen daarachter dan snel de neiging hebben elkaar het licht uit de ogen te kijken. In dit geval was Healy echter ook domweg met afstand de sterkste, hij reed werkelijk minuten weg van de rest, en daardoor kon hij vrij eenvoudig de ritzege binnenhalen. Uitstekend nieuws voor Jolan, Fokke Jan en Maarten, de drie deelnemers die hem in hun team hadden.

Daarachter bleek Van der Poel helemaal niet zo’n sterke dag te hebben, want hij verloor in de finale veel tijd en moest ook normaal mindere renners als Barta en Tejada nu laten gaan. Het plannetje van Pogacar om zijn gele trui in bruikleen te geven faalde daardoor nog bijna, want de opstomende klassementsrenners maakten nog behoorlijk wat tijd goed in het slot, waardoor Van der Poel slechts één seconde overhield. In het pelotonnetje zagen we dezelfde namen vooraan als tot nu toe steeds het geval is deze Tour, met het verschil dat nu ook Gall en Buitrago voor het eerst wat puntjes opleveren.

Om de dagwinst was het vandaag heel spannend tussen Diana en Maarten, om de redenen die we hierboven al noemden. Diana had de meeste mannen in de vlucht, maar Maarten had dan weer de winnaar in de gelederen, en hij scoort ook goed bij de klassementsmannen met categorie 3-troeven Onley en Vauquelin in zijn team, die Diana mist. Diana sprokkelt echter nog net een paar puntjes met Mas en Roglic, en daarmee komt ze tot 95, net eentje meer dan de 94 van Maarten. Voor het eerst dit jaar gaat de dagzege naar iemand die niet de etappewinnaar in zijn of haar team heeft!

Diana springt met haar dagzege over Jesse heen en komt tot plek 9. Qua posities ben ik echter de winnaar van de dag, want dankzij de goede prestatie van Dunbar spring ik over William en Andreas naar plek 5. Sinds het bestaan van deze website heb ik zelf nog niet zo hoog gestaan volgens mij! Ook Emma wint vandaag een plekje dankzij de korte uitslag van Simon Yates, zij speelt de rode lantaarn kwijt aan Martijn, die niemand in de vlucht had en daardoor wederom een moeizame dag kende. De top-3 blijft ongewijzigd, al zorgt de goede score van Maarten en de wat mindere van Aurel er wel voor dat de top-3 angstvallig dicht bij elkaar kruipt; net als Van der Poel en Pogacar elkaar maar 1 tel ontlopen, ontlopen ook Aurel en Steven elkaar nu maar 1 punt…

Morgen hebben we alwéér zo’n pittige heuvelrit, het houdt maar niet op dit jaar. De Mur de Bretagne was voor Van der Poel al eens een plek waar hij kon juichen, al moet hij morgen wel beter in vorm zijn dan vandaag als hij dat kunststukje wil herhalen. Zal er morgen dan opnieuw een vroege vlucht op pad gaan voor de ritwinst, of is het nu dan toch weer voor de klassementsrenners (lees: Pogacar)? Dat zien we morgen, dus graag tot dan!

De race tegen de klok, ik vind het altijd een fascinerende discipline. Geen ploegentactiek, geen koersslimheid, gewoon zo snel mogelijk rammen naar de finish en moge de beste winnen. Meestal is dat ook het geval, en in die zin is het ook een heel eerlijke discipline – al kunnen veranderende weersomstandigheden gedurende de dag soms een rol spelen. Vraag dat maar aan Daan Hoole, die verrassend een tijdrit won in de Giro dit jaar daardoor.

Vandaag veranderden de omstandigheden niet zo extreem als in de Giro, maar de wind leek in het tweede deel van de middag wel wat aan te trekken. Movistar had die memo kennelijk van de week al ergens gekregen. Bijna hun hele team staat laag in het algemeen klassement en mocht dus vroeg aantreden, en daaronder viel ook Ivan Romeo. Hij zette een eerste sterke richttijd neer en dat is gunstig nieuws voor Fokke Jan en Andreas, de beide deelnemers met Romeo in hun team. Romeo werd uiteindelijk wel ingehaald door Affini, en later ook door Armirail. Dat laatste is dan weer prettig voor Stefan, die hem als unieke renner heeft en zo wellicht de rode lantaarn van zich af kan schudden. Al mist hij wel als enige de topfavoriet, Evenepoel.

In de tussentijd kwam daar dan het nieuws bij dat Emilien Jeannière niet was gestart. Hij lag ook bij een van de vele valpartijen in de eerste vier dagen, probeerde nog tegen beter weten in wat te herstellen, maar besloot om vandaag zich niet aan de proeve tegen de klok te wagen. Hij was de meest populaire renner in ons pooltje in categorie 4, een niet-zo-geheime geheime troef voor in de massasprints, maar tot sprinten is hij geen moment gekomen. Een roemloze aftocht en een extra uitvaller voor 7 van de 13 deelnemers.

Met Armirail en Romeo stonden er in ieder geval twee voor ons pooltje interessante namen in de top-3 toen de klassementsmannen van start gingen. Zoals gezegd hadden die wat moeite met de wind af en toe, maar Lipowitz was desondanks de eerste die zich ertussen wist te nestelen, hij reed trager dan Armirail maar sneller dan Romeo. Mooi gecompenseerd voor zijn mindere dag van gisteren. Vervolgens was het wachten op de topfavorieten. Van de grote drie leek Vingegaard onderweg de minste, en dat is natuurlijk jammer voor de spanning in de Tour. Evenepoel en Pogacar hielden elkaar in de houdgreep en hielden het ook lang spannend in de strijd om de ritzege met Affini. De ritzege wordt uiteindelijk binnengeharkt door Evenepoel, die een razendsnel slot kende en afrekende met de Sloveense… mogen we hem al viervoudig Tourwinnaar noemen? Wel bijna lijkt me. Maar wat gebeurde er daarachter, en welke impact heeft dat op ons pooltje?

We kunnen de dagzege vandaag uitreiken aan Andreas! Hij behaalt een mooie score, zoals gezegd met Romeo en Lipowitz, maar ook met Vauquelin, die vandaag een uitstekende tijdrit reed en zich laat zien als een van de belangrijkste troeven in ons pooltje. Daarachter houden de favorieten elkaar aardig in de houdgreep; het verschil tussen Aurel en Steven is slechts 2 punten in het voordeel van Steven, dankzij Van der Poel die nog net in de top-20 rijdt. De 111 punten van Steven haal ik trouwens ook, net als Jolan; wij hebben alledrie exact dezelfde 10 renners in de punten vandaag. Het klassement ziet er nu als volgt uit:

Aurel behoudt dus de leiderstrui, met de kleine verschillen van vandaag. Gaat de Tour de Friends dit jaar opnieuw een titanenstrijd worden tussen hem en Steven, of gaan er straks in de bergen nog gekke dingen gebeuren? Maarten staat voorlopig netjes 3e. Verliezers van de dag zijn William en Jesse, zij verliezen allebei een plekje ten opzichte van respectievelijk Jolan en Fokke Jan. Stefan weet dankzij Armirail inderdaad de rode lantaarn kwijt te spelen, die neemt Emma nu van hem over, al zijn de verschillen onderin klein.

Morgen gaan we weer door met een gewone rit in lijn, met opnieuw lekker veel heuveltjes onderweg, zoals we wel vaker zien dit jaar. Krijgen we weer eenzelfde beeld als in de vorige heuvelritten, of gaat er een keer een vroege vlucht met de zege vandoor? Dat zien we morgen, dus graag tot dan!

De Tour is nog maar vier dagen onderweg, maar zoals elk jaar is het nu al een slijtageslag aan het worden. Niet eens zozeer omdat het parcours nu zo zwaar is of omdat er zo hard gekoerst wordt – zeker gisteren fietsten ze niet bijster vlot – maar meer omdat het halve peloton al ergens in de bosjes heeft gelegen. Of gewoon op het asfalt natuurlijk.

De koers telde vandaag een aantal pittige heuvels in de finale, en in de aanloop naar het eerste heuveltje ging het alweer mis. Geen massale valpartij, maar wel een soort ‘wave’ die door het peloton trok en er een aantal onderuit kegelde. Cees Bol lag er onder andere bij, maar kon wel verder fietsen. De mensen die hem als rode lantaarn hebben in ons pooltje, maar liefst 7 van de 13 deelnemers, zullen hier enigszins met gemengde gevoelens naar gekeken hebben, want voor hen moet hij veel tijd verliezen maar natuurlijk nog wel de bergen over komen volgende week en de week erna. Er was ook nog een wat grotere val met nog ongeveer 25 kilometer te gaan, maar daarbij lagen verder geen mannen die direct invloed hebben op de Tour de Friends, al is het natuurlijk alsnog vervelend voor o.a. Cattaneo en Valentin Paret-Peintre.

In de kopgroep hadden ze hier geen last van. Vier mannen reden vooruit, en de interessantste naam daarbij was Lenny Martinez. De eerste drie dagen leek hij rond te fietsen als een dood vogeltje, maar blijkbaar heeft hij zitten sparen en richt hij zich puur op activiteit in de vlucht. De vlucht vandaag was niet bijster kansrijk, maar toch was dit interessant voor Andreas en Steven, die Martinez immers hadden ingevuld als rood rugnummer. Martinez bleef inderdaad over als laatste vluchter; de rit winnen was veel te hoog gegrepen, maar het rode rugnummertje was wel binnen, een mooie kans op 25 of zelfs 50 punten aan het einde van deze Tour voor Steven en Andreas.

Wat gebeurde er dan nog in de strijd om de ritwinst, waar nog veel meer punten te verzamelen zijn? Daar zagen we een beetje dezelfde namen als afgelopen zondag, op zich logisch. Almeida en Evenepoel kwamen wel beduidend sterker voor de dag – slecht nieuws voor Emma en Stefan – en ook Skjelmose eindigde in de top-10. Twee deelnemers presteerden iets heel bijzonders, want Maarten en Steven hebben allebei de volledige top-10 in hun team, ik herinner me niet dat dat ooit gebeurd is. Steven sprokkelde ook nog daarbuiten wat punten met Johannessen en Roglic, en komt daarmee tot 171 punten. Dat is niet alleen genoeg voor de dagwinst, maar ook de hoogste dagscore ooit in het huidige systeem, en de tweede dagscore ooit in de Tour de Friends-geschiedenis (in 2010 haalde mijn neef Martijn, een andere Martijn dan de huidige deelnemer, ooit 173 punten in de proloog). Het moet wel heel gek lopen wil Steven nog naast de bolletjestrui grijpen!

Steven is echter niet de enige die een lekkere score behaalt vandaag, want in de breedte wordt er zeer goed gescoord. Maarten behaalt een nog steeds bizarre 160 punten, en William (die alleen Jorgenson en Vauquelin bovenin mist) komt tot 144, allebei hoger dan de hoogste score van afgelopen jaar. Aurel komt tot 131 punten, nog steeds een uitstekende prestatie, en daarmee houdt hij nipt de leiderstrui vast, voor Steven en Maarten. Jesse is de verliezer van vandaag (al is 87 punten nog steeds een degelijke score); hij heeft 5 renners in de top-10, en zakt twee plaatsjes in het klassement naar plek 8.

De verschillen in het klassement zijn al behoorlijk groot, naar mijn idee groter dan gebruikelijk na 4 dagen Tour. De kans is niettemin groot dat er morgen weer wat verschuivingen gaan optreden, want er staat een tijdrit op het programma en die hadden we natuurlijk nog niet gehad. Wie komen er bovendrijven, en welke impact gaat dat hebben op het klassement? Dat zien we dan!

Beste deelnemers,

Op deze maandag fietsten ze gewoon weer verder, maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik er niets van heb kunnen zien. Een drukke werkdag werd gevolgd door een borrel vanuit het lectoraat, zodat ik slechts uit de tweede hand mee heb kunnen krijgen dat deze vlakke rit voor het grootste deel werd verreden met een tempo dat voor de gemiddelde toerist ook nog te volgen was. De zogenaamde wandeletappe is natuurlijk al zo oud als de Tour zelf, want als er geen eer te behalen valt aan de vlucht rijden ze vaak heel gemoedelijk richting het terrein waar wél het verschil gemaakt kan worden. Maar ja, dan moet je daar natuurlijk wel heelhuids zien te komen.

Onderweg hadden we namelijk te kampen met de minst leuke traditie van de Tour de France: valpartijen. Net als in de eerste twee ritten wist niet iedereen de fiets rechtop te houden, en het voornaamste slachtoffer zat vandaag in het kamp waar juist de winnaars gevonden konden worden van de eerste twee ritten. Jasper Philipsen had een prima Tour tot nu toe, met een ritzege en een dag in de gele trui, maar ging vandaag op pijnlijke wijze onderuit en moest de strijd staken. Hij had gehoopt om ook in de pure massasprints en wellicht in de strijd om het puntenklassement een rol van betekenis te spelen, maar moet dit nu vanaf de bank thuis gaan aanschouwen. Sneu voor hem en voor de 9 Tour de Friends-deelnemers die hem in hun team hadden. Opmerkelijk is wel dat deze deelnemers bijna diametraal tegengesteld waren aan de mensen met Ganna in hun team; bijna iedereen heeft nu 1 uitvaller, alleen Jesse is de pechvogel die ze allebei had, en Diana heeft als enige nog 20 man in koers.

De etappe eindigde uiteindelijk dan toch in de geanticipeerde massasprint, zonder Philipsen dus, en ook zonder Meeus en Jeannière. Zij kwamen ook ten val in de finale, finishten nog wel, maar konden niet meer meesprinten. Ook Coquard leverde vandaag geen punten op na zijn betrokkenheid bij de val van Philipsen. De rit werd net als gisteren gewonnen door de topfavoriet: Merlier gold op voorhand al als de beste pure sprinter van dit seizoen, en wist die status dubbel en dwars te verzilveren. Hij pakte de ritzege voor Milan, Bauhaus en Waerenskjold. Laatstgenoemde sprinter van Uno-X heeft zich alvast ontpopt tot de grote troef van Aurel, die net als in de openingsetappe zegeviert vandaag, en daarmee zijn groene trui verstevigt en de gele trui terugpakt van Steven. Ook zonder Waerenskjold was hem dat trouwens (nipt) gelukt, want zijn andere unieke renner Dainese eindigt vandaag als 10e.

Martijn had een zeer moeizaam openingsweekend en stond na de eerste twee ritten laatste, maar eindigt vandaag als tweede in de rituitslag. Hij profiteert maximaal van het uitvallen van Philipsen, want zonder hem speelt Alpecin nu Groves uit in de vlakke ritten, en dat is zijn unieke renner. Martijn springt daarmee omhoog naar plek 10 en geeft de rode lantaarn af aan Stefan, die slechts 9 punten scoort vandaag voor een 14e plaats van Jake Stewart. Aurel doet voorlopig dus de beste zaken; hij verdedigt na deze sprintrit een voorsprong van 56 punten op Steven en 67 op Maarten, die het podium vervolledigen.

Morgen hebben we weer een heuvelrit voor de boeg, met diverse opeenvolgende klimmetjes in de finale net als in etappe 2. Zou Mathieu van der Poel, die zijn gele trui vandaag behoudt, opnieuw kunnen zegevieren? Of zijn er andere kapers op de kust? Morgen hoop ik weer wat vroeger in de avond de update te kunnen verzorgen, dus graag tot dan!

Beste deelnemers,

Bij Alpecin stonden ze vanmorgen vol vertrouwen aan het vertrek. Met succes hun overtal uitgespeeld in de rit van gisteren, met de etappewinst én de gele trui voor Philipsen als resultaat – daar kunnen ze bij Visma beslist nog een puntje aan zuigen, voor wie afgelopen voorjaar Dwars door Vlaanderen heeft gezien. Maar ook voor vandaag had Alpecin de topfavoriet in de gelederen, namelijk eenieders favoriete NederFransBelg Mathieu van der Poel. De vraag was, kan hij zijn status waarmaken in de heuvelachtige finale?

Dan moesten ze nog wel veilig aan de streep zien te geraken. Het weer was in Frankrijk, net als in Nederland, bar en boos vandaag; veel regen en wind, dus kans op opnieuw waaiers en valpartijen. Al zijn er ook met zonnig weer genoeg valpartijen in de Tour, helaas. De waaiers bleven ditmaal uit, maar ook vandaag waren er wel weer een paar renners die horizontaal gingen fietsen; Renard ging bijvoorbeeld onderuit, Van Eetvelt zag er wat duizelig uit en moest lang in de achtervolging, en Dunbar klapte zelfs twee keer tegen het asfalt. Iedereen kwam nog wel aan de finish, maar voor Van Eetvelt kan er wel een dikke streep door de klassementsambities, een aderlating voor Emma, Diana, Maarten en ikzelf (ja, alweer…).

Met de naderende klimmetjes in de slotfase werd er volle bak gekoerst, en uiteindelijk bleef er een elitegroepje vooraan over van ongeveer 25 mannen. Indrukwekkend en aanvallend in die groep waren met name Vauquelin, die om de meter demarreerde, de enigmatische Lutsenko, maar ook Jorgenson en topfavoriet Van der Poel zelf. Niemand kwam echter weg, zodat er met een heel klein pelotonnetje gesprint werd om de zege. Alle sprinters waren allang gelost, zodat Van der Poel met slechts de klassementsmannen als concurrentie relatief gemakkelijk de zege binnenhaalde. Na de twee kemphanen Pogacar en Vingegaard, die 2^e en 3^e eindigden en bonificaties in de wacht sleepten, waren Gregoire (4^e), Onley (6^e) en Vauquelin (8^e) de belangrijkste namen voor ons pooltje.

Twee deelnemers aan de Tour de Friends hadden deze 6 renners allemaal, dat zijn Maarten en Steven. Als we verderop kijken in de daguitslag, dan missen ze allebei Mas en Buitrago ten opzichte van een of meer medespelers, maar vervolgens hebben ze allebei wél weer Almeida, Evenepoel en Jorgenson. Onderling komen ze er niet uit, zodat ze in deze tweede rit de dagzege mogen verdelen, én voorlopig zijn ze ook gezamenlijk drager van de bolletjestrui. Ik heb nooit tie-breakers bedacht voor de bolletjestrui, dus als niemand meer over die 125 punten heen zou gaan zouden ze allebei gewoon 2,5% bonus krijgen in de prijzenpot. Misschien volgend jaar toch iets op verzinnen.

Voor de gele trui is er wel een duidelijke leider, want Steven neemt zijn positie van vorig jaar weer in na zijn sterke prestatie vandaag. Hij houdt voorlopig een voorsprong van 5 punten op Maarten en 9 op Aurel, die iets minder scoort vandaag maar er toch netjes voor blijft staan. William en Andreas behalen heel mooie uitslagen vandaag en schuiven wat omhoog, maar blijven nog wel achter Jolan, die stabiel scoort en op dit moment de nummer 4 is. Achteraan hebben Diana, Emma en Martijn het zwaarder, na al diverse valpartijen en minder goed uitpakkende keuzes.

Morgen gaan we verder met weer een vlakke rit. De kans op waaiers is dan een stuk kleiner, zo lijkt het, dus zullen we dan eens een zuivere massasprint meemaken? Daar zijn er waarschijnlijk weinig van dit jaar, dus op zich zou het toch wel een keertje aardig zijn. Zeker voor pure sprinters als Merlier en Groenewegen, die anders toch weinig plezier aan deze editie van de Tour zullen beleven. Mijn update volgt wel wat later in de avond vanwege een werkborrel, maar toch zeg ik alvast: graag tot dan!

Beste deelnemers,

We zijn onderweg! De Tour de France begon vandaag na een lange neutralisatie in Lille, voor het eerst in vier jaar tijd weer eens een start op Franse bodem. Waar donderdag tijdens de ploegenpresentatie de focus nog vooral lag op de bobo’s die zichzelf graag hoorden praten, konden we vandaag eindelijk de focus leggen op de mannen om wie het écht draait, de coureurs die dit schouwspel de komende 3 weken weer tot een spetterend spektakel zullen gaan verheffen. Als het een beetje mee zit, tenminste, want de ene koers is nu eenmaal enerverender dan de andere.

Op zich vlogen ze er wel volle bak in vandaag, ondanks het behoorlijk vlakke parcours, dus in die zin is de voorbode qua spektakel alvast positief. Nog geen seconde nadat de vlag was gevallen voor de officiële start stoven vijf renners in volle vaart weg voor de vroege vlucht. Dat ze zin hadden om te koersen bleek wel nadat de laatste twee vluchters, Benjamin Thomas en Matteo Vercher, gingen sprinten voor een bergpuntje. Die gingen namelijk zó diep dat ze elkaar onderuit kegelden nadat de strijd om dat puntje was beslist. Voor de liefhebbers van slapstick is het zeker aan te bevelen om die valpartij nog eens terug te kijken.

Er waren meer valpartijen en die waren helaas vaak een stuk minder grappig. De hardste val stond op naam van Filippo Ganna, die enigszins groggy weer op zijn fiets werd gezet en nog wel een verwoede poging deed om verder te rijden. Dat werd echter geen succes, zodat hij de eerste uitvaller werd van deze Tour. Een pijnlijke aderlating voor Martijn, Emma, Jesse en ikzelf, want wij moeten meteen verder met 19 coureurs. Ook Bissegger viel hard en haalde de finish niet, maar dat heeft verder geen impact op de Tour de Friends. Verder viel Thibau Nys nog onderweg, en in volle finale was er ook nog een valpartij van Marijn van den Berg met Ben O’Connor, maar zij kwamen nog wel aan de finish. Voor de mensen die hen in hun pooltje hadden is het even afwachten hoe gehavend zij blijken te zijn de komende dagen.

De finale werd gelukkig niet alleen gekleurd door valpartijen, maar ook door waaiers. Hoewel ze zeker niet de voltallige ploeg mee voorin hadden besloten de mannen van Visma flink door te knallen toen de wind gunstig stond, en daarmee wisten ze toch een hele berg klassementsmannen een seconde of 40 aan te smeren. Evenepoel, Roglic, Lipowitz en Almeida zaten in de verkeerde waaier en lopen gelijk al averij op in de openingsrit. Vingegaard en Pogacar ontliepen elkaar echter geen milliseconde, zodat er nog niets te zeggen valt over de strijd tussen de twee topfavorieten – behalve dat ze samen alle outsiders dus al op achterstand hebben gezet. Twee grote klassementsmannen liepen nog meer schade op; Simon Yates en Lenny Martinez kwamen al binnen op respectievelijk 6 en 9 minuten en kunnen een goed klassement dus uit hun hoofd zetten, al kwamen ze misschien toch al niet met de grootste ambities op dat gebied aan de start.

Wie zaten er naast Vingegaard en Pogacar nog meer goed vooraan in de eerste groep? Qua sprinters deden de mannen van Alpecin vooral een uitstekende zaak, want hun drie grote namen zaten er meer dan prima bij. Van der Poel, Groves en Philipsen hadden het overtal, en wisten het op overtuigende wijze uit te spelen, zodat Philipsen uiteindelijk de rit won. Girmay werd 2e, voor de enigszins verrassende Waerenskjold, de unieke renner van Aurel. Dat heeft de viervoudig winnaar toch maar weer uitstekend gezien! Aurel pakt logischerwijs ook de eerste dagzege en de eerste leiderstrui in onze Tour de Friends, en de overwinning is extra eclatant omdat Aurel ook Philipsen en Girmay in zijn team heeft. Naast Aurel behalen ook Jolan, Steven en Maarten een respectabele score, dankzij hun respectievelijke troeven Teunissen, Penhoët en Watson.

Morgen gaan we verder met een heuvelrit. Kunnen ze bij Alpecin hun zegetocht dan voortzetten, of komen er andere kapers op de kust? En hoe doen onze teams het als het terrein wat geaccidenteerder wordt? Dat gaan we morgen zien. Graag tot dan!

Ook dit jaar zullen jullie op deze plek weer de etappeverslagen kunnen zien. Wie is er onderweg om de Tour de Friends van 2025 op zijn naam te schrijven? Op dit moment nog niemand, maar vanaf 5 juli komen we elke dag een stapje dichter bij het antwoord op die vraag!

Op dit gedeelte van de site komen tijdens de Tour de etappeverslagen te staan. Deze nemen de plaats in van de dagelijkse (of bijna-dagelijkse) emails die voorheen werden verstuurd.

Het is mogelijk om een bericht te posten onder elk etappeverslag. Op deze manier wordt interactie tussen deelnemers vergemakkelijkt, ook als je niet bijvoorbeeld samen in een appgroep zit.

Veel Tourplezier allemaal!