Ze zeggen dat gezelligheid geen tijd kent. Vandaag heb ik bijzonder weinig van de Tour meegekregen vanwege wat minder wielerminnend bezoek aan huis, en op zich hadden we daarvoor een prima dag uitgekozen. Zoals gezegd hadden we opnieuw een vlakke rit voor de boeg, en dat zijn meestal niet de spannendste. Gisteren wilde er lange tijd zelfs helemaal niemand in de vlucht, maar vandaag bleek de situatie wel iets anders te liggen, want niemand minder dan Mathieu van der Poel wilde wel op oorlogspad, samen met een ploeggenoot. Zou hij dan een verrassende wending kunnen geven aan deze etappe?
Onderweg gebeurde er toch ook nog wel het een en ander. Allereerst ging Almeida dan toch naar huis na zijn eerdere valpartij – een extra uitvaller voor iedereen behalve Emma. Er waren ook nog nieuwe valpartijen waar Waerenskjold (unieke renner van Aurel) en Watson (unieke renner van Maarten) bij gingen liggen. Zij kwamen allebei wel aan de finish, maar sprintten vandaag niet mee. Ook in de etappes waar Steven niet per se volle bak kan scoren doet hij dus goede zaken op weg naar een nieuwe eindwinst, als zijn grootste concurrenten allebei een belangrijke man tegen het asfalt zien gaan.
Naast valpartijen hadden we ook waaiers. Wout van Aert zat lange tijd aan de verkeerde kant van de streep, wist met een ultieme krachtsinspanning nog wel het gat naar het voorste peloton te dichten, maar had ook niet meer de kracht in de benen om vandaag een rol te spelen in de eindsprint. Van de klassementsrenners leek Onley lange tijd een probleem te hebben, maar hij wist uiteindelijk ook het gat te dichten. O’Connor verloor wel veel tijd, maar zijn klassement stond er toch al niet heel fantastisch voor, dus het is de vraag hoeveel dat uitmaakt. Daarna had het peloton nog wel de grootste moeite om Van der Poel op tijd in te rekenen, maar ook dat lukte uiteindelijk wonderwel. Met de meeste belangrijke mannen vooraan bij elkaar gingen we dan toch toe naar de verwachte massasprint.
De beste pure sprinter van het peloton op dit moment is Merlier, en hij bewees toch maar eens weer zijn status als HC-renner in dit pooltje. Hij won vandaag de etappe, voor groenetruidrager Milan en de herboren De Lie. De 5e plek van Penhoët was interessant voor Steven en Emma, al hebben zij allebei niet voldoende overige sprinters om de dagzege vandaag op te rapen. Nee, die is voor de tweede dag op rij voor Martijn, die nu echt op stoom begint te komen dankzij korte uitslagen van Girmay, Meeus, Groves en Renard. Een zeer nette 96 punten voor hem, genoeg om over Emma heen te springen naar plek 11 en Diana tot op 5 punten te naderen.
Er zijn voor de rest weinig verschuivingen in het klassement, behalve dat Jesse de negende plaats weer overneemt van Diana; zij heeft twee moeizame sprintritten achter de rug omdat ze zowel Milan als Girmay niet heeft. Aurel slaagt er net niet in om de gele trui te heroveren op Steven, en met de etappes die nog komen gaan zal zijn wat meer sprint-georiënteerde team het lastig krijgen om dat alsnog te doen. Andreas nadert ook mij tot op een paar puntjes in de strijd om plek 6.
Je zou verwachten dat er morgen een rustdag zou komen, maar de chauvinistische Fransen vinden dat er op de nationale feestdag gewoon gefietst moet worden. Die arme (en vaak nogal gebutste) wielrenners moeten dus voor de tiende dag op rij keihard aan het werk, voor er eindelijk een dagje gerust kan worden. Toch levert dat ook wel weer een interessante strijd op, want wie zal er onder die omstandigheden de vroege vlucht onveilig maken en op jacht gaan naar een ritzege in een typische overgangsrit? Het is behoorlijk heuvelachtig morgen, maar meer verspreid door de etappe heen in plaats van geconcentreerd in de finale, zoals we tot op heden vaak zagen. Dat belooft dus wat voor morgen. Tot dan!