Er was een tijd dat de eerste week van de Tour gevuld werd met 6 vlakke massasprints en een proloog en/of ploegentijdrit. Die tijden liggen nu ver achter ons, want ze hadden weer een pittig parcours neergelegd in Bretagne, om precies te zijn met finish op de befaamde Muur van Bretagne. De iconische beelden van de bijna verticaal omhoog lopende weg staan ons allemaal op het netvlies gegrift, en in 2011 was het nog een behoorlijk ambitieuze en baanbrekende finale, toen latere Tourwinnaar Cadel Evans met de zege aan de haal zou gaan. Inmiddels zit de Tour bol van dit soort finales, al is deze nog wel ietsje pittiger dan wat we tot nu toe hebben gezien.
De vroege vlucht was in ieder geval alvast een stuk minder kansrijk dan gisteren. Dat bleek onder meer al door de samenstelling, waar in principe ook niemand in de Tour de Friends heel blij van hoefde te worden. De meest interessante naam voorin was nog die van oud-Tourwinnaar Geraint Thomas, die in de herfst van zijn carrière zit en door niemand van ons nog erg aansprekend werd geacht voor een mooi resultaat. Inderdaad werd het groepje van vijf, Costiou als laatste, ruim voor de Muur voor de tweede keer van start zou gaan (er waren twee passages vandaag) ingelopen door de groep met favorieten.
Helaas werd er in volle finale ook weer volop gevallen. Er leek weinig aan de hand, het elitegroepje was niet extreem groot meer en stoof in volle vaart af op de slotklim. Ineens leek er iets glads op het wegdek te liggen, want een heleboel renners slipten weg met hun wielen en gingen hard op hun plaat. De voornaamste slachtoffers van vandaag zijn Almeida en Buitrago, die allebei moeite hadden om weer op te staan en te finishen, en in ieder geval een klassement rijden uit hun hoofd kunnen zetten. Het is de vraag hoe sterk ze nog zullen zijn na deze valpartij, en dat is vooral voor Jolan en Jesse een flinke aderlating, want die hebben ze als enige twee deelnemers allebei. Emma heeft in zekere zin geluk, want zij heeft Almeida als enige niet, al moet er gezegd worden dat ook haar troef Champoussin erbij ging liggen vandaag, maar die viel wel wat minder hard. Overigens was Haig er nog slechter aan toe, die moest worden afgevoerd, maar dat heeft, hoe vervelend voor hem ook, geen impact op ons pooltje.
Wie reden er wel goed vooraan op de slotklim? Niet de vorige winnaar op de Muur van Bretagne, want Mathieu van der Poel lijkt zijn beste dagen achter zich te hebben liggen deze Tour, en finishte slechts als 22e. Geen puntjes voor hem dus vandaag. Pogacar en Vingegaard waren natuurlijk weer de beste – het wordt meer dan een beetje eentonig, maar vooruit – en daarachter zagen we toch ook voor een groot deel weer dezelfde namen. Onley heeft zich wel ontpopt tot dé grote revelatie voorlopig, hij eindigt opnieuw heel kort, nu als 3e. Jorgenson, Vauquelin en Johannessen leveren ook weer een sloot punten op vandaag. De 4e plaats van Gall is wel opvallend, die begon nog magertjes aan de Tour maar drukt zijn neus steeds meer aan het venster. Daarnaast is Axel Laurance nog een interessante naam, de puncher van Ineos, die Jolan als unieke renner heeft. Wat is dan het resultaat?
Allemachtig, die Steven lijkt wel een kristallen bol te hebben gehad vorige week, niet te geloven. Hij verbetert opnieuw zijn puntenrecord onder het categorieënsysteem, en benadert het dagrecord aller tijden tot op één puntje. 172 punten! Daarmee neemt hij ook de gele trui van Aurel over, hoewel die ook opnieuw uitmuntend scoort met 145. Er worden in de breedte tot nu toe zeer sterke scores gehaald, iedereen wordt steeds beter in dit spelletje, geinig om te zien.
In het klassement naast de overname van de macht door Steven nog twee kleine verschuivingen. William scoort dankzij Onley, Gregoire en Gall meer punten dan ik vandaag met Jorgenson, Vauquelin en Johannessen, en daardoor neemt hij de 5e plaats weer van mij over, met 1 puntje verschil. Emma heeft ook een goede dag; zij mist Onley, maar heeft wel Gall, Evenepoel en Johannessen, en gaat daardoor over Stefan heen naar plek 11.
Morgen kunnen de sprinters eventjes opgelucht ademhalen, want al die muren liggen achter ons. In het weekend hebben we twee vlakke ritten, lekker gewerkt ASO. De finale loopt morgen alsnog wel héél iets op, maar niets waar de echte klimmers heel enthousiast van worden. Krijgen we dan eindelijk een onvervalste massasprint? Vroeger waren ze er echt te vaak, maar ik geef toe dat ik ze toch een beetje begin te missen, en daar denken mannen als Merlier, Milan en Girmay vast ook zo over. Laten we het aanschouwen. Tot morgen!