Etappe 1

Ik ben verheugd om voor het eerst voor jullie een etappeverslag te kunnen posten op deze prachtige (al zeg ik het zelf) Tour de Friends-site! Voorheen was dat altijd een dagelijkse email, maar nu kan in principe iedereen lezen over de prestaties van onze favoriete wielrenners in de Tour de France, én van onszelf in de Tour de Friends. We begonnen vandaag met de hoogmis van het wielrennen in het Italiaanse Florence, of Firenze; zoals jullie ongetwijfeld meegekregen hebben voor het eerst een Tourstart in Italië. Eigenlijk is dat natuurlijk ook gek, want meestal kleurt het wielergekke land eerder roze in plaats van geel, als ieder jaar hier de Giro wordt verreden in de maand mei. Zo was dat ook dit jaar het geval, en het zal jullie niet ontgaan zijn: Tadej Pogacar heeft daar flink huisgehouden. Met 10 minuten voorsprong won hij de Giro, en daardoor staat hij nu als topfavoriet aan de start van de Tour. Maar de eerste etappe zou normaal gesproken nog geen prooi zijn voor hem of de andere klassementsmannen.

Voor wie dan wel? Niet alleen de startplaats was namelijk onorthodox, maar ook het parcours van de eerste etappe. Meestal beginnen we met een vlakke rit, al dan niet met een klein heuveltje aan de finish, of met een tijdrit. Ditmaal begonnen we met een serieuzere heuvelrit, waarbij juist het middenstuk de stevigste beklimmingen had. Normaal gesproken zijn dit soort ritten vaak voor de vluchters, maar de openingsrit is eigenlijk nóóit voor een vluchter, want iedereen is nog fit en fris en iedereen wil die eerste gele trui pakken. Twee zaken die elkaar tegenspreken, en dat was al vanaf het begin te zien in de koersontwikkeling.

Want de strijd om de vroege vlucht was een stuk interessanter dan wat we normaal zien. Meestal rijden een aantal wat minder bekende renners een paar uur enigszins tegen wil en dank voor het peloton uit. Nu zagen we een aantal serieuze vluchters in de aanval, met types als Mohoric (een unieke renner van Martijn), Dujardin (een unieke renner van Aurel) en de verrassend genoeg door niemand gekozen Izagirre. Over de diverse heuvels heen dunde die kopgroep langzaam uit, en een verrassende naam bleek het sterkst vooraan, de talentvolle Nederlander Frank van den Broek. Ondertussen was zijn ploeggenoot Bardet bezig om de oversteek te maken, zodat er een tandem van DSM-Firmenich vooraan te vinden was. Healy probeerde ook nog aan te sluiten, maar slaagde hier niet in.

Achteraan het peloton gebeurde er ook van alles. Cavendish loste als allereerste, ging over zijn nek, en leek al meteen in de openingsrit in de knoei te komen met zichzelf en de tijdslimiet. Uiteindelijk lijkt hij met veel pijn en moeite nog wel aan de streep te komen, al is hij nog onderweg als ik dit typ, maar hij verloor met Gazzoli al wel meteen een ploeggenoot. Er gaat iets niet lekker bij Astana. Ook bij DSM-Firmenich was het niet overal feest, want Jakobsen klom ook achteruit, iets wat we hem ook al wel vaker hebben zien doen. Het is te hopen dat hij nog voldoende kracht heeft om mee te kunnen sprinten de komende weken, vooral voor Stefan, Jesse en Diana, die hem in hun team hebben. Na de twee zwakste klimmers en hun ploeggenoten losten langzamerhand ook de andere sprinters, behalve de oersterke Pedersen, en ook een aantal wat minder in vorm zijnde klimmers, zoals Lenny Martinez, Gaudu, Lutsenko en Lazkano. Wie hoopte op een klassement van een van deze mannen komt bedrogen uit.

Van den Broek en Bardet reden inmiddels nog steeds met zijn tweeën vooruit, en het was erg spannend of ze het zouden halen tot de finish. Vooral Jolan, die Bardet als unieke renner heeft, zal dit enorm gehoopt hebben. De coupe lukte uiteindelijk verrassend goed, maar voor de Nederlandse fan zijn de druiven wel heel zuur, want held van de dag Frank van den Broek mag de ritzege niet in ontvangst nemen, die is voor Bardet. Een vreemde en pijnlijke beslissing van de ploeg, zo lijkt het. Niettemin 30 hele mooie punten voor Jolan dus. Daarachter werd de pelotonsprint om plek 3 gewonnen door Van Aert, die lijkt dus weer behoorlijk op niveau te zijn.

Het zal niemand verbazen dat de etappezege van Bardet ruimschoots voldoende is om Jolan de eerste etappezege te bezorgen deze Tour de Friends! Zoals hierboven te zien is houdt hij Maarten en William ruim achter zich. Laatstgenoemde twee scoren nog wel goed door ereplaatsen van punchers Van Gils en Bettiol, plus nog een handjevol andere renners, maar Jolan heeft die óók (bijna) allemaal en houdt dus gemakkelijk stand. Gefeliciteerd met de ritzege Jolan! Ikzelf sta helaas laatste voorlopig, en Emma voorlaatste, maar wij troosten ons hier thuis met de gedachte dat Parijs, pardon, Nice nog ver is. A demain!