Voor een overzicht van winnaars, scores en veranderingen in vogelvlucht, klik hier.
Voor een tabel met alle prestaties door de jaren heen, klik hier.
De Tour de Friends is in mijn vriendenkring inmiddels een gewaardeerde traditie geworden. Maar hoe is het pooltje ooit begonnen, en hoe ontwikkelde zich dat door de jaren heen? Hieronder per jaar een overzicht van wat er gebeurde en welke impact dat had op de Tour de Friends.
2007
In 2005 en 2006 hadden een aantal familieleden en ik samen een subpooltje aangemaakt in de pool van de Twentse Courant Tubantia, de Lezerstour. In 2007 had ik besloten dit voor de liefhebbers opnieuw te doen, maar dan niet op de website zelf, maar gewoon in Excel. De regels waren identiek aan die van de Lezerstour, en ook onze teams waren hetzelfde als online, maar het maakte het leuker en overzichtelijker om bij te houden hoe we ervoor stonden ten opzichte van elkaar. Er waren 7 deelnemers: naast ikzelf en mijn beide ouders (Diana en Hans), ook mijn ooms Theo, Paul en Everard en mijn neef Martijn.
Na het debacle omtrent Rasmussen heb ik het Excelbestand uiteindelijk niet afgemaakt, en pas een week na afloop van de Tour besloten we te kijken wie er nu uiteindelijk had gewonnen. Dat was ik, maar gezien de ontwikkeling van de Tour dat jaar was het niet echt een overwinning waar ik vrolijk van werd. Omdat het bestand nooit is afgemaakt zijn de exacte eindscores verloren geraakt in de tijd, evenals de posities 2 tot en met 7.
Fun fact: Niemand had de Tourwinnaar, Contador, in zijn team.
2008
In 2008 veranderde de Lezerstour zijn systeem, waardoor we (lees: ik) had besloten om het heft in eigen handen te nemen en ditmaal de Tourpool los te organiseren van de Lezerstour. Met frisse moed begonnen opnieuw 7 deelnemers aan de Tour de Familie (zoals de Tour de Friends destijds heette). 2008 was dus eigenlijk de eerste échte editie van wat nu de Tour de Friends heet, als op zichzelf staand wielerpooltje. Helaas deed mijn vader om voor de hand liggende redenen niet meer mee – hij was eerder dat jaar overleden – en ook Everard deed niet mee aan dit nieuwe pooltje. In plaats daarvan hadden we twee nieuwe deelnemers, mijn tante Petra en het eerste niet-familielid dat deelnam aan het pooltje, Jan-Jaap.
De regels van de Tour de Familie waren hetzelfde als die van de Lezerstour tot aan 2007. Dit wil zeggen: je kiest 20 renners en 5 reserves (die alleen in je team komen bij uitvallers vóór het begin van de Tour), zonder budget of restricties, en krijgt punten als deze in de top 20 van de etappe eindigen. 10 bonuspunten voor een renner in de gele trui, 12 strafpunten voor een uitvaller, en het eindklassement telt als een dubbele etappe. De puntenverdeling voor elke positie in de top 20 is nooit veranderd: net als vandaag is deze 30, 26, 22, 19, 17, 15, 14 en verder omlaag naar 1. Verder voorspel je voor het begin van de Tour de winnaar van de gele, groene en bolletjestrui, voor 50 punten bonus.
De Tour de Familie van 2008 werd een succes: de pool werd van begin tot eind bijgehouden met regelmatige updates, er ontstond een levendige polemiek tussen de deelnemers, en hoewel er verschillende dopinggevallen waren (Ricco, Schumacher, Kohl) kregen we in ieder geval een winnaar die bleef staan: Carlos Sastre. De pool werd opnieuw gewonnen door mij, met 2098 punten, voor Paul (2030) en Diana (1840).
Fun fact: Jan-Jaap, die volstrekt geen verstand had van wielrennen en puur voor de grap meedeed (we speelden nog niet om geld destijds), eindigde elke etappe steevast als laatste, behalve in etappe 15, die hij won dankzij een groep willekeurige vroege vluchters die hij toevallig bleek te hebben.
2009
In 2009 besloot Jan-Jaap niet meer mee te spelen, maar we hadden wel drie debutanten: mijn vrienden Fokke, Andreas en William, die ik kende van Anime Wolken Forum (AWF). Door hun deelname hadden we dat jaar 9 deelnemers, 2 meer dan in de jaren ervoor. Een interessante toevoeging was dat we dit jaar niet meer alleen de gele, groene en bolletjestrui moesten voorspellen, zoals in de oude Lezerstour, maar ook de 4 andere ‘klassementen’ die nu nog steeds meedoen. De rode lantaarn is, in tegenstelling tot de witte trui, het ploegenklassement en de superstrijdlust, geen officiële prijs, maar leek me wel interessant genoeg om mee te nemen.
De pool werd opnieuw door mij gewonnen, met 1934 punten. William eindigde als debutant keurig op plek 2, met 1891 punten, vlak voor Paul met 1885. Er was over de uitslag nog wat discussie vanwege het dopinggeval van Astarloza, maar uiteindelijk besloot ik de uitslag zoals die in Parijs was te handhaven, net als we het jaar ervoor hadden gedaan. Sindsdien is dit een officiële regel geworden.
Fun fact: Dit jaar voorspelde Petra dat Rinaldo Nocentini de rode lantaarn zou pakken. Nocentini reed een week lang in de gele trui en eindigde uiteindelijk op plek 14.
2010
2010 was het jaar met de meeste deelnemers tot dan toe, maar liefst 12 stuks. Alle deelnemers uit 2009 besloten ook nu weer te participeren, en daar kwamen 3 toevoegingen bij. De eerste was Johan, een oude vriend van mijn vader die we vlak voor de Tour toevallig bezochten, en die wel interesse had om mee te doen. Daarnaast deed Marcel mee, een goede vriend van Theo en Petra, samen met zijn zoon Dimitri. Johan, Marcel en Dimitri hielden het helaas bij een eenmalige deelname, wat bij laatstgenoemde twee vermoedelijk deels veroorzaakt werd door het feit dat ze vrij roemloos op plek 11 en 12 eindigden.
2010 was ook het jaar dat ik het Rennersdiversiteitssysteem verzon, om te zorgen dat mensen meer diverse teams kiezen. Dit houdt in dat, wanneer een renner door iedereen gekozen was, deze verwijderd werd uit alle teams en iedereen de eerstvolgende reserve in zijn team kreeg. Het was dat jaar niet extreem nodig: maar 1 renner, Andy Schleck, werd door iedereen gekozen en derhalve uit de teams verwijderd. Niettemin werkte het systeem goed genoeg en ik besloot het de jaren erna, tot en met 2015, te handhaven. Voor de vierde keer op rij pakte ik de overwinning, ditmaal met 2030 punten, voor Martijn (1970) en Paul (1967).
Fun fact: Johan eindigde op plek 5, maar deed dat met een heel opvallend team. Hij liet grote namen als Evans, Armstrong, Frank Schleck en Basso achterwege, wat verrassend goed uitpakte. Daarnaast scoorde hij goed met unieke renners als Luis Leon Sanchez en Nicolas Roche.
2011
In 2011 veranderde de naam van Tour de Familie in Tour de Friends, omdat er inmiddels aardig wat mensen meededen die geen familie van mij waren; bovendien klonk Tour de Friends stiekem een stuk beter. De deelnemers waren hetzelfde als in 2009, zoals gezegd zonder Johan, Marcel en Dimitri, dus waren we weer met zijn negenen. Het Rennersdiversiteitssysteem was dit jaar al een stuk harder nodig: Contador, Evans, Andy Schleck en Gesink werden door iedereen genoemd en werden dus vervangen voor de eerste vier reserves. In de regels werden verder geen grote veranderingen doorgevoerd.
Voor de vijfde keer won ik zelf de pool die ik organiseerde, en met een flink verschil, zodat ik ongeslagen bleef. Ik scoorde in totaal 2021 punten, meer dan Martijn (1850) en Andreas (1810). Dit leidde hier en daar tot binnensmonds gevloek, maar de deelnemers konden een jaar later opgelucht ademhalen. Het zou namelijk 11 jaar duren voor ik een zesde zege zou gaan behalen.
Fun fact: William had een off-year. Waar hij bij zijn debuut in 2009 nog keurig tweede werd, werd hij hier roemloos laatste, met slechts 915 punten, minder dan de helft van de winnaar. Alleen Jan-Jaap in 2008 deed het verhoudingsgewijs nog slechter. De oorzaak van Williams off-year was dat hij letterlijk elke sprinter vergat op te schrijven.
2012
In 2012 besloot deelnemer van het eerste uur Martijn om niet meer mee te spelen. We hadden echter ook twee nieuwkomers. De eerste was Aurel, een vriend uit dezelfde vriendengroep als Fokke, William en Andreas; de tweede was een eenmalige deelnemer, namelijk Leo, de vader van mijn toenmalige vriendin Ilona. Dit bracht het totaal voor dat jaar op 10.
Het was het jaar dat we voor het eerst om geld speelden, om een inleg van 5 euro. Voorheen was het altijd puur voor de eer, maar nu koppelden we er een bescheiden geldbedrag aan vast. De verdeling van het prijzengeld is altijd grofweg hetzelfde geweest: ongeveer de helft voor de winnaar, een deel voor de nummers 2 en 3, en kleine bonussen voor degene met de meeste dagwinsten (“groene trui”) en degene met de hoogste dagscore (“bolletjestrui”). Logischerwijs was het eerste jaar dat we om geld speelden het eerste jaar dat ik niet won; debutant Aurel pakte de zege met 1812 punten, ikzelf eindigde als tweede met 1749, voor William met 1710.
Fun fact: Paul stond tot bijna op het laatst bovenaan, maar zakte in de laatste 2 dagen nog van het podium af, onder meer door de truivoorspellingen en het eindklassement.
2013
2013 was wederom een goed jaar voor de Tour de Friends; we kwamen op een totaal van 11 deelnemers. Leo speelde dit jaar niet meer mee – het was immers uit tussen mij en Ilona – maar we hadden wel twee debutanten: Steven, een vriend eveneens afkomstig uit de AWF-hoek, en Hans. Deze Hans was een vriend van Theo, en is dus niet te verwarren met mijn vader, die ook Hans heette. Tot op heden is deze Hans de enige deelnemer geweest die ik nooit persoonlijk heb ontmoet.
De regels bleven in grote lijnen hetzelfde als de voorgaande jaren. De scores waren dit jaar beduidend lager dan voorgaande jaren, wat te wijten was aan het Rennersdiversiteitssysteem. Omdat steeds meer renners door iedereen gekozen werden – dit jaar 5 stuks (Contador, Froome, Sagan, Greipel en Van Garderen) – wordt iedereen steeds meer ‘gedwongen’ minder goed scorende renners (reserves) in zijn team op te nemen. Aurel doet het uiteindelijk nog het beste; hij wint voor de tweede maal op rij, en scoort 1590 punten. William wordt tweede (1566) en ik derde (1451).
Fun fact: Etappe 16 wordt gepakt door een grote groep vluchters, en in dezelfde etappe valt Pinot uit, die bijna iedereen heeft. Dit resulteert in een negatieve score voor meer dan de helft van de deelnemers. Op Jan-Jaap-achtige wijze pakt Hans met zijn zeer onorthodoxe team (o.a. 6 unieke renners) de dagzege. Hij zou uiteindelijk 9e van de 11 worden in het klassement.
2014
Qua deelnemersaantal is 2014 een wat minder jaar. In navolging van Martijn besluit ook Paul vanaf dit jaar niet meer mee te spelen, en ook Petra doet voor het eerst sinds 2008 niet mee, naar eigen zeggen wegens gebrek aan tijd. Aangezien Hans eveneens niet voor een tweede keer wilde deelnemen, blijft het aantal deelnemers steken op 8. Theo stuurt vlak voor de deadline zijn team in, maar heeft er duidelijk niet goed over nagedacht; hij stuurt te weinig reserves in en bovendien enkele renners die helemaal niet meedoen. Hierdoor start hij aan de Tour de Friends met een team van 16 renners in plaats van 20, waardoor hij eigenlijk bij voorbaat kansloos is. Hij eindigt inderdaad als laatste. De regels blijven opnieuw grotendeels hetzelfde, met 1 kleine wijziging: renners in de gele trui leveren niet meer elke etappe 10 bonuspunten op, maar alleen wanneer de trui van eigenaar wisselt.
Wat een stuk interessanter is is de winnaar van dit jaar. Halverwege ga ik aan de leiding, voor Aurel en Andreas, een weinig verrassende top-3. Vanaf etappe 13 begint Diana echter aan een bizarre en ongeëvenaarde reeks. Ze wint 6 van de resterende 9 etappes, plus het eindklassement en de truivoorspellingen, en eindigt met een enorme voorsprong als winnares. Diana haalt maar liefst 2018 punten (ondanks het Rennersdiversiteitssysteem!), waarachter ik tweede word (1842), voor Aurel (1834). Het verschil tussen de nummer 1 en 2 is nooit eerder zo groot geweest. De voornaamste reden was dat Diana met een vrijwel compleet team (19 renners) in Parijs arriveerde, terwijl alle anderen 3 of meer uitvallers hadden. Ze besloot renners als Costa, Talansky, Cancellara, Andy Schleck en Gerrans niet in haar team op te nemen, en werd beloond voor elk van die keuzes. Bovendien had ze als enige correct ingevuld dat Nibali de Tour zou winnen (de rest noemde Contador of Froome, die beiden uitvielen).
Fun fact: Een van de renners die Theo noemde was Thor Hushovd. Hushovd had een maand eerder aangegeven te stoppen met wielrennen.
2015
Na een minder jaar krabbelt de Tour de Friends weer op. Theo stuurt dit jaar weer een volledig team in, en we hebben opnieuw een nieuwkomer, namelijk Maarten; hij brengt het aantal deelnemers op 9. Tegen de verwachtingen in maakt Petra niet haar rentree, ze zal uiteindelijk een jaar later aangeven dat ze niet terugkeert in het Tour de Friends-peloton wegens afgenomen interesse in wielrennen. Twee belangrijke veranderingen vinden plaats qua regels: het aantal reserves gaat omhoog van 5 naar 8, omdat 5 het jaar ervoor onvoldoende bleek voor het Rennersdiversiteitssysteem, en mensen krijgen geen 12 strafpunten meer voor uitvallers. Deze 12 strafpunten waren een reliek uit de Lezerstour-tijd, en het leidde in eerdere jaren wel vaker tot commentaar, omdat het al genoeg nadeel is wanneer een renner uitvalt.
Aurel pakt dit jaar zijn derde overwinning, hij scoort 1634 punten. Maarten doet het als debutant erg goed: hij staat lange tijd bovenaan en handhaaft uiteindelijk zijn tweede plek, met 1581 punten. Steven hangt lange tijd rond in de middenmoot, maar duwt mij uiteindelijk met een ultieme opmars van het podium af; hij wordt derde met 1547 punten. Na haar winst van het jaar ervoor, met enkele opvallende maar goed uitpakkende keuzes, maakt Diana het dit jaar ietsje té gek. Ze kiest maar liefst 9 unieke renners (alleen Jan-Jaap in 2008 had er meer) en eindigt roemloos als laatste, met slechts 899 punten.
Fun fact: Zelfs 8 reserves bleek onvoldoende. Maar liefst 9 renners werden door iedereen gekozen, waaronder de gehele top 5 van het eindklassement. Dit feit zorgt ervoor dat een jaar later het Rennersdiversiteitssysteem wordt afgeschaft.
2016
De Tour de Friends van 2016 was de tiende editie. We hadden dit jaar 11 deelnemers, de 9 van vorig jaar plus 2 nieuwkomers. Ten eerste hebben we Martijn R (niet te verwarren met mijn neef Martijn, die al jaren niet meer meespeelt), die na deelname aan diverse voetbalpooltjes nu ook zijn geluk wil beproeven in onze Tourpool. Daarnaast heeft Jochem, een collega van mij bij toenmalige werkgever RIVM, zijn interesse laten blijken. Hij vestigt meteen een record nog voor de Tour begonnen is: hij stuurt zijn team meer dan een week van tevoren in. Nooit eerder stuurde iemand zijn team in nog voor de volledige selecties bekend zijn. Traditiegetrouw zorg ik ervoor dat mijn team af is tegelijk met die van de eerste andere deelnemer.
De regels gingen dit jaar flink op de schop. Het Rennerdiversiteitssysteem heeft zijn beste tijd gehad, en wordt vervangen voor een andere puntentelling, waarbij renners die weinig of geen anderen hebben extra punten opleveren. Reserves zijn niet meer verplicht en het dragen van de gele trui levert geen extra punten meer op. Op dit nieuwe systeem kwam al snel enige kritiek, en het werd omschreven als een ‘prisoner’s dilemma’-systeem, maar ik besloot uiteindelijk toch om het voor dit jaar te handhaven, met name vanwege gebrek aan een goed alternatief.
Het ‘prisoner’s dilemma’-systeem leidt tot enkele curieuze zaken. Zo worden toprenners als Valverde en Cavendish maar door 4 van de 11 deelnemers gekozen, Rodriguez slechts door 2 en Matthews door 1 iemand, Maarten. Logischerwijs scoort men bovengemiddeld goed met deze renners. Uiteindelijk is de winst echter voor Andreas, die met 1939 punten slechts 6 puntjes eindigt voor William (1933), het kleinste verschil ooit. Ik word uiteindelijk derde met 1855 punten.
Fun fact: Voor het eerst had iemand (Diana) de rode lantaarn goed voorspeld: Sam Bennett werd inderdaad laatste in het algemeen klassement. Met de bolletjestrui gaan we echter allemaal de boot in, niemand selecteert een renner die in de top 17 van het bergklassement eindigt.
2017
In 2017 hebben we opnieuw 11 deelnemers. Jochem doet niet mee dit jaar, maar in plaats daarvan maakt Rutger zijn debuut, waardoor het aantal deelnemers gelijk blijft. Rutger eindigt uiteindelijk bij zijn debuut in de middenmoot, 6e, net boven Martijn.
Het ‘prisoner’s dilemma’-systeem van een jaar eerder leidde tot dusdanig veel kritiek dat deze meteen weer werd afgeschaft. In plaats daarvan deelde ik alle renners in in vijf categorieën, HC, 1, 2, 3 en 4 (naar analogie met de categorisering van bergen in de Tour), om de diversiteit van de teams te waarborgen. Er mochten maximaal 5 van de 10 renners gekozen worden in elk van de 3 hoogste categorieën, maar de laagste categorie leverde dubbele punten op. Qua diversiteit was dit systeem een doorslaand succes: maar liefst 71 verschillende renners werden minimaal eenmaal gekozen, een absoluut record. Ook hadden 10 van de 11 teams minimaal 1 unieke renner, alleen die van Aurel niet.
Qua diversiteit was het dus een succes, maar helaas waren er wel wat ongewenste neveneffecten. De winst van het pooltje werd vooral bepaald door de vraag of je de juiste renners uit de HC-categorie had gekozen. Fokke, Maarten, Aurel en ik hadden beslissend nadeel van de vroege valpartijen van HC-renners Valverde en Porte; Aurel wist als enige nog enigszins te compenseren met zijn categorie 4-renners, en eindigde uiteindelijk als 5e. Deze te sterke focus op de HC-renners liet me inzien dat het systeem nog wat fine-tuning kon gebruiken.
Oud-winnaars Aurel, Diana en ik eindigden dus niet op het podium dit jaar. Andreas, de winnaar van 2016, deed dat wel; hij werd keurig derde. De winst werd echter behaald door een deelnemer van het eerste uur, Theo, die daarmee zijn eerste overwinning behaalde. Hij haalde een totaal van 1984 punten. Steven eindigde als tweede met 1964, en Andreas pakte 1947 punten. William eindigt net buiten het podium, ditmaal 7 punten achter zijn grote angstgägner Andreas.
Fun fact: Maarten is het grootste slachtoffer van de vele valpartijen en andere uitvallers deze Tour. Voor het eerst in de geschiedenis van de Tour de Friends houdt een speler slechts 10 renners over aan de finish, een record dat Maarten ongetwijfeld liever niet had gevestigd. Toch wordt hij niet laatste, hij houdt 3 punten over op de hekkensluiter Diana.
2018
Het aantal deelnemers in 2018 stijgt weer naar 12, omdat dit jaar zowel Rutger als Jochem meedoen. Dat is een evenaring van het record uit 2010. In het begin van de Tour komen enkele collega’s naar me toe met de mededeling dat mijn pooltje hen eigenlijk veel leuker lijkt dan de RIVM-pool, dat ook een soort ‘prisoner’s dilemma’ systeem heeft. Er wordt dus al geanticipeerd op een nog groter deelnemersaantal een jaar later.
Het categorieënsysteem uit 2017 ondergaat nog enige wijzigingen. Men mag nu uit elke categorie zoveel renners kiezen als hij of zij wil, maar krijgt meer punten voor renners uit lagere categorieën. De oude Lezerstour-puntensleutel van 30, 26, 22, 19, 17, 15 en omlaag naar 1 blijft intact voor categorie 2. Alle andere categorieën krijgen een multiplier; 0,5 voor HC, 0,75 voor C1, 1,5 voor C3, 2 voor C4. Dit systeem valt dusdanig in de smaak dat het in grote lijnen in stand zal blijven de komende jaren. Alleen de multipliers zullen nog wat worden aangepast, omdat HC-renners net te zwak bleken te zijn (alleen Sagan bleek de moeite waard) en C4-renners net te sterk (vooral Timothy Dupont scoort onevenredig veel punten met verre ereplaatsen in sprints).
Heer en meester in 2018 is Jochem, die na zijn sabbatical zich dusdanig goed voorbereid heeft dat hij iedereen mijlenver voor blijft. Hij leidt het klassement van begin tot eind en pakt beide bonussen voor de hoogste score en de meeste dagwinsten, een ongekende dominantie, deels verklaard door het succes van Timothy Dupont. Op gepaste afstand eindigt Steven tweede en Aurel derde. De onderlinge verschillen zijn sowieso groot; het gat tussen Aurel en nummer 4 Martijn is bijna 200 punten. Theo kan zijn winst van 2017 geen goed vervolg geven en eindigt roemloos laatste.
Fun fact: Nadat de eerste 9 edities maar 3 verschillende winnaars kenden, werden de afgelopen 3 edities steeds totaal andere deelnemers winnaar van de Tour de Friends. De nivellering in deze pool is een feit!
2019
Zoals verwacht sneuvelt dit jaar eindelijk het deelnemersrecord uit 2010! Maar liefst 15 mensen doen mee aan de Tour de Friends, en het leek er zelfs even op dat dat er 16 zouden zijn. Twee collega’s met wie Jochem en ik het vaak over wielrennen hadden in de lunchpauze, Oscar en Erik, tonen hun interesse in mijn pooltje. Verder doet mijn vriendin (inmiddels vrouw) Emma voor het eerst mee, evenals de vriend van haar jongste zusje, Raymond. Uiteindelijk slaagt Erik er echter niet in om zijn team op tijd in te leveren, maar met Oscar, Raymond en Emma hebben we toch drie nieuwkomers die het totaal op 15 brengen. Ook alle deelnemers van een jaar eerder doen immers weer mee.
Het categorieënsysteem van 2018 blijft vrijwel volledig intact, alleen de multipliers worden nog iets aangepast. Categorie HC krijgt een multiplier van 0,67, C1 krijgt 0,83, C3 krijgt 1,33 en C4 krijgt 1,67. Na jarenlang morrelen aan het systeem om diverse en interessante teams te waarborgen vinden we dit jaar eindelijk iets dat goed genoeg werkt. Aan het einde van de Tour blijkt dat het perfecte team wereldtoppers als Peter Sagan en Egan Bernal bevat (beiden HC), maar ook verrassingen als Xandro Meurisse en Mike Teunissen (C4) doen het goed. Hierdoor is besloten het huidige systeem voorlopig te behouden.
Jochem pakt ook dit jaar weer de overwinning, maar doet dit wel met minder suprematie dan een jaar eerder. Aanvankelijk lijkt hij opnieuw een gemakkelijke zegetocht te krijgen, onder meer dankzij een verrassend sterke Jasper Stuyven, maar Andreas sluipt in de slotweek van de Tour toch steeds dichterbij. Uiteindelijk strandt hij echter op 35 punten achterstand en wordt hij tweede. Ikzelf pak de derde plek door in de slotrit mijn enige dagzege te pakken, dankzij een goede prestatie van Niccolo Bonifazio, en daarmee gooi ik William nipt van het podium af. Twee jaar eerder overkwam hem dat ook al eens, toen was Andreas de schuldige. Raymond eindigt in zijn debuutjaar keurig als 8e; Oscar kan helaas geen potten breken en eindigt 14e en voorlaatste.
Fun fact: Emma wint in haar eerste deelname meteen de eerste etappe. Helaas wordt ze uiteindelijk wel laatste.
2020
In dit vreemde coronajaar organiseren we de Tour de Friends eens in het najaar in plaats van met hartje zomer. Jochem, Oscar en ik werken alledrie niet meer bij het RIVM, waardoor we elkaar wat uit het oog zijn verloren; om deze reden verdedigt Jochem zijn titel niet en laat ook Oscar verstek gaan. Om niet geheel duidelijke redenen levert ook Raymond dit jaar geen team aan, maar wel hebben we met Jesse, een vriend van Martijn, een nieuwkomer in ons midden. Het aantal deelnemers is daarmee dit jaar 13, geen slechte score.
Het reglement blijft grotendeels hetzelfde, al wordt er een aparte coronaclausule toegevoegd. Als de Tour zou eindigen zonder eindklassement, omdat deze halverwege zou worden afgelast door corona, dan zou de Tour de Friends eveneens onbeslist blijven. Vanwege de onvoorspelbare aard van de pandemie spelen we bovendien een jaartje niet om geld. Zo ver hoeft het gelukkig niet te komen; we gaan ondanks de virale moeilijkheden gewoon van start en komen gewoon in Parijs aan.
De winnaar van dit jaar is Maarten, die in zijn tot nu toe enige overwinning dus helaas geen geldprijs ontvangt, maar wel de eeuwige roem. Een van zijn belangrijkste troeven is unieke renner Mads Pedersen, die een jaar eerder wereldkampioen werd, maar door de meesten werd beschouwd als eendagsvlieg en toevalstreffer. Maarten gelooft echter als enige in hem, en terecht, want hij ontpopt zich als een sterke sprinter in de middelzware ritten. Steven pakt de tweede plaats in stijl, met onder meer de bolletjestrui vanwege de hoogste etappescore sinds 2010 (163 punten), en Martijn wordt derde; voor hem is het zijn eerste podiumplaats.
Fun fact: Dit jaar deden relatief veel renners uit een lagere categorie het erg goed. Verrassend sterke renners van dit jaar zijn, naast de eerder genoemde Mads Pedersen, onder meer Luka Mezgec, Sören Kragh Andersen, Marc Hirschi en Hugo Hofstetter. Ook de Nederlandse sprinter Cees Bol begint erg goed aan zijn Tour, maar komt er in de tweede helft niet echt meer aan te pas.
2021
Dit jaar hebben we weer iets minder deelnemers. Ten opzichte van een jaar eerder missen we Jesse, die rond die tijd gaat trouwen en daardoor te weinig tijd heeft. Ook Theo slaat een jaar over, waarmee hij voor het eerst sinds de allereerste editie in 2007 niet meedoet. Alleen Diana heeft nu nog elke editie meegespeeld, naast ondergetekende natuurlijk. Met 11 deelnemers zijn we van start gegaan.
Het jaar 2021 wordt gekenmerkt door vele valpartijen, waardoor er een hoop verrassingen komen bovendrijven. De paar mensen die durfden te gokken op Cavendish zijn spekkoper, want Cavendish beleeft het jaar van zijn grote comeback nadat hij al behoorlijk was afgeschreven. Hij wint 4 ritten, en Steven en William kijken handenwrijvend toe. William wordt echter veel geplaagd door uitvallers, vanwege de eerdergenoemde valpartijen, en kan niet maximaal profiteren van de werken van Cavendish. Voor Steven geldt dit wel, en hij pakt na 3 tweede plaatsen in de voorgaande 4 jaar nu eindelijk zijn eerste felbegeerde overwinning.
Fun fact: Jonas Vingegaard zet met 353 punten de hoogste rennersscore aller tijden neer. Hij zat in de laagste categorie, maar fietste onverwacht de sterren van de hemel en wist zelfs de oppermachtige Pogacar eventjes te lossen op de Ventoux. Alleen Diana had hem in haar team dit jaar, maar de rest van haar team is niet sterk genoeg om voor de winst te strijden.
2022
Dit jaar is er op voorhand enige onzekerheid of de Tour de Friends doorgaat, omdat de voorbereidingen voor onze trouwerij in volle gang zijn en deze natuurlijk wel voorrang hebben. Aurel biedt echter aan om een grotere rol te gaan spelen in het verzorgen van updates. Bovendien slaagt hij erin om door zijn kennis van macro’s in Excel het proces van het berekenen van de scores wat meer te stroomlijnen dan in eerdere edities het geval was. Hierdoor kan de editie van 2022 toch doorgaan, tot grote vreugde van alle deelnemers!
Dit jaar zijn we weer met 13 mensen. Rutger heeft besloten niet mee te doen, in tegenstelling tot de afgelopen 5 edities, maar in plaats daarvan keren Raymond en Jesse terug. De dertiende deelnemer is een nieuwkomer, want ook op mijn nieuwe werk blijken er wel wat wielerliefhebbers rond te lopen, en één daarvan (Jolan) kiest ervoor om deel te nemen. Alle begin is wel moeilijk, want hij eindigt op de voorlaatste plaats – maar is desondanks enthousiast over het deelnemen en geeft alvast aan dat ook volgend jaar te doen! Voor het eerst in 11 jaar pak ik zelf weer eens de overwinning in de Tour de Friends, wat ik als een prachtig huwelijkscadeau beschouw.
Fun fact: Er is enige discussie over de regel omtrent scores voor het rode rugnummer. Warren Barguil behaalt éénmaal een rood rugnummer, maar valt vervolgens uit. Waar het mij logisch lijkt dat uitvallers geen punten kunnen opleveren voor de truivoorspellingen, ook niet als niemand de voorspelling exact juist heeft (voor 50 punten), maakt Aurel (die Barguil voorspeld had) het op zich terechte punt dat dit nergens in het reglement staat. Uiteindelijk loopt het met een sisser af: Pinot pakt ook een rood rugnummer, levert Fokke daarmee 25 punten op, en Aurel strandt op plek 5 in het klassement op meer dan 25 punten achterstand van het podium. Er volgt dan ook geen hoger beroep.
2023
In 2023 worden we in aanloop naar de Tour opgeschrikt door het dodelijke ongeval van Gino Mäder in de Ronde van Zwitserland. In combinatie met nog een sterfgeval in persoonlijke kring maakt dat dat voor veel deelnemers de Tour de France nog niet zo leeft op voorhand. Gelukkig komen we er met zijn allen snel genoeg in als het spektakelstuk tussen Vingegaard en Pogacar voor de derde maal losbarst. De kemphanen maken er een prachtige strijd van die we opnieuw met zijn dertienen mogen aanschouwen met onze teams voor de Tour de Friends bij de hand.
Emma pakt al vroeg een mooie voorsprong, en lange tijd lijkt het erop dat ons pooltje een verrassende winnaar zal gaan krijgen. Na verloop van tijd zakt ze echter iets weg en uiteindelijk eindigt ze op plaats 4. Aurel profiteert hiervan, revancheert zich op passende wijze voor het Barguil-debacle van een jaar eerder en pakt glansrijk de overwinning. Belangrijke troeven van zijn hand zijn de talentvolle klimmers Felix Gall en Carlos Rodriguez en sprinters Coquard en Bauhaus. Ook puncher Maxim van Gils doet een duit in het zakje, die ondanks valpartijen meermaals voorin te vinden is.
Fun fact: Aurel behaalt de hoogste score aller tijden! 2198 punten is een record. Ook in de breedte wordt er uitstekend gescoord, want ook de nummers 2 en 3 (ik en Steven respectievelijk) behalen meer punten dan het oude record, 2098.